katil olmaya çok yaklaşılan anlar

• günümüz dünyasında bir hayli fazladır muhakkak. ben en son şöyle bir şey yaşadım:
  
  malum metrobüs. malum saat 19:00'da zincirlikuyu. malum yorgunluktan ve kalabalıktan fazlasıyla bunalmak ve yolların bitmiyor oluşu. nihayet geçip giden 500. metrobüsten sonra bendenize de sıra geliyor da güç bela atıyorum kendimi aracın içine. ancak bir şey beni sürüklemeye başlıyor. kızın birinin hedesinin ipi ceketimin düğmesine takılmış. kız durumu fark ediyor, sonra önde giden arkadaşının tutmuş olduğu koltuğa bakıp yüzüme baka baka var gücüyle ilerlemeye başlıyor. "ne yapıyorsunuz???" diye dehşet içinde sorarken ben, deri ceketin düğmesinin dikili olduğu parça, ceketin derisiyle birlikte komple yırtılıyor. kız bunu fark edip bir duraksayıp göz ucuyla arkasına bakıyor ve kopan parçayla birlikte yoluna devam ediyor. ceket yeni. daha ikinci giyişim. ben dehşet içindeyim. belki ceketi kurtarırım umuduyla, alık alık suratıma bakan kıza, "alabilir miyim parçayı?" diye bağırıyorum. getirip verip yerine koşarak gidip oturuyor. bakın özür dilemiyor, yaptığının yanlış olduğunu düşünen, mahcubiyet gösteren en ufak bir mimiğe bile sahip değil. özür dilemiyor, koşarak yerine oturup kahkahalara boğuluyor. "ay ceket, ahahahahahaha, yırtıldı, ahahahaha, cart diye, ahahahahaha, ay çok komik" diye zincirlikuyu'dan uzunçayır'a kadar gülüyor. sonra indim ben, günün en ters olduğum saatinde, eşiğimin ne kadar yüksek olduğu bilinciyle aydınlanmış şekilde, nefes alınması imkansız metroya binmek üzere...