hatice can

• az önce kendimi on saniyeliğine kendisinin yerine koydum.
  
  ben bir bebek doğuruyorum, emziriyorum, nefesini kontrol ediyorum, ilk adımını kameraya kaydediyorum, büyütüyorum, yarasına pansuman yapıyorum, okula gönderiyorum, sevdiği kızla tanışıyorum, sınavlarının çıkışında kapılarda bekliyorum, seviyorum, özlüyorum, kıyamıyorum.
  
  sonra bir telefon alıyorum. hastaneye koşuyorum. o büyüttüğüm bebek yok.
  çünkü kendini balkondan sonsuza savurmuş.
  neden?
  
  çünkü işkence yapmışlar. dayanamamış.
  peki sonra?
  
  ben 3.5 yıl adaleti arıyorum. her gün, her gece onunla birlikte.
  ama sonra, gitmeye karar veriyorum. gidiyorum.
  
  yazarken yemin ederim aklım çıkacak gibi hissettim.
  yere batsın devletiniz.