radio

• 1976 yilinda ozurluleri amerika'da henuz organizasyonel sekilde "topluma kazandirmak" yonunde fazla bir sey yapilmadigina isaret eden bir film. evet, ozurlu dusmanliginin kokenlerine cok inilememis olsa da derli toplu bir insanlik dersi. iyi oyunculuk. tabii ki her holivud filmindeki "insan duygularinin ve davranislarinin oldugundan basit gosterilmesi" aktivitesi mevcut; ancak filmin verdigi guzel hisler, ornek davranislar, vs icin bunlara goz yumulabiliyor elbet. (bkz: mental hygiene) filmin defalarca ortaya cikan temasi su: koca ^* soruyorlar, "niye bu iyiligi yapiyorsun?", her defasinda farkli cevap veriyor, en sonunda gecmisine dair bir hatirayi anlatinca ikna oluyoruz. iyilik yapmak kendi basina olamiyor. illa bir deneyime, bir aciya, bir ogretiye dayali olmak zorunda. bu baglamda insan da aslinda egitildikce "iyi" olan bir varliktir. insan dogasinin bu sekilde yansitilmasi tabii ki "modern anlamda egitim" duzeyi dusuk ulkelerdeki insanlari "vahsi" yapiyor dogal olarak. yabanci dusmanliginin ozurlu dusmanligindan farki yok elbet. ancak james'e ismini ogrendikten sonra da radio denmesi, farkliligini kabukl ediyoruz, sen bizden dusuksun ama yine de seni oyle seviyoruz mantigi. kucucuk bir kosede, esas biz ondan birseyler ogrendik, esas o bize insanlik dersi verdi bazli bir cumle de belki bu tarz dusuncenin sucluluk hissi tezahuru. velhasil, bir carsamba sabahi uyku acmak, kafa dagitmak ve iyi hislerle dolmak icin elbet seyredilebilir bir baska uyusturucu film. konuyla ilgilenenler special education konusunu okuyabilir.