kimseye derdini anlatamamak

• son zamanlarda sıkça yaşıyorum bu derdini kimseye anlatamamak durumunu. neden diye soruyor insan kendi kendine ister istemez. neden anlatamıyorum derdimi kimselere? acaba anlattığımda alacağım saçma sapan cevaplar mı getirdi beni bu hale? yani birine dert anlatma sebebimiz karşıdakinin haline şükretmesini veya karşıdaki kişinin senden daha kötülerin olduğunu da sana hatırlatarak saçma sapan bir döngünün içine sokması mıdır insanı? empati yapamayan varlıklar olduğumuzu yüzümüze vurması mıdır hayatın acaba? sen orada binbir dertle uğraşırken "bunlar da geçer", "haline şükret", "kader kısmet", "can sıkmaya değmez" gibi laf öbekleri midir o dertlerin çaresi? bu cümleleri kuran insan bunların gerçekten dolu cümleler olduğuna mı inanmaktadır acaba? insan derdini anlattığı herkesten böyle cümleler duyarsa nasıl tutunabilir ki hayata? bilmiyorum, ama her defasında "artık kimseye derdimi anlatmayacağım" diyorum. gün geliyor bir yerde patlıyorum ve yine anlatıyorum işte, ama pişman da oluyorum hep sonrasında. çünkü hep aynı kuru laflar, dişe dokunmayan tepkiler ve çözüm önerileri, insanın yüzüne derdinin ve kendinin aslında kendinden başka kimse tarafından umursanmadığını bir tokat gibi çarpıyor. sen o dertleri çözüme ulaştır, gün yüzü gör diye uğraşıyorsun ama dış etmenler sana hiç müsaade etmiyor işte. bir derse çalışıyorsun mesela günü gününe. tüm derslere gidiyorsun çalışıyor, günlerini hatta haftalarını harcıyorsun. hocanın kullandığı kitabı, sınıftaki soruların hepsini, her şeyi çözüyorsun. ancak sınava bir giriyorsun ki sorular tamamen uzaydan gelmiş. bildiğin bırakmak için sormuş hoca diyor ve çıkıyorsun sınavdan. o zamana kadarki mesaine acıyorsun, kendine güvenini kaybediyorsun. çünkü biliyorsun ki sen her şeyi öğrendin o güne kadar derste verilen. ama hoca istemedi ki senden onları. belki ne istediğini kendi bile bilmiyordu işte. üzülüyorsun ve telefona sarılıyorsun sinirli ve ağlamaklı bir şekilde. seni anlayacak birilerini arıyorsun. acaba var mı seni senden başka anlayacak birileri? belki de diyor ve defalarca izlediğin bir filmi tekrar tekrar başa sarıyorsun. çünkü biliyorsun ki; okulun çoktan uzadı ve bu gidişle de ne zaman biteceği belli değil...
  
  ve beklenen cevabı yapıştırıyor karşıdaki ses; "boşver be oğlum, bunlar da geçer..."
  
  telefonu kapatıyor ve kendine küfrediyorsun; "ne vardı lan o 2. spermi geçecek" diyerek. çünkü elinden gelen her şeyi yaptın sen, hem de fazlasıyla...