43 entry daha
  • ian curtis'le tanışmamı sağlayan film. filmde ilk önce dikkatimi çeken o ilginç dans hareketleri olmuştu. kendi doğasını yansıtan, yani doğal ruh halini ortaya koyan bir şey bence o sayko dansı. sayko dansı demeyelim şimdi, ayıp olur. epilepsi dansı diyerek düzeltelim. duygusal bir yaklaşımdan uzak olacak belki, ama bu adamı intihara sürükleyen şeyin maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinde karşılığı olduğuna inanıyorum. bu hiyerarşiye göre eksik olan şeyler nelerdi? güvenlik ihtiyacı ve ait olma ihtiyacı. kendini güvende hissetmemesi doğal, epilepsi hastası biri kendini ne kadar güvende hissedebilir ki? bu hastalığın nüksettiği anlarda bir şeylere muhtaç kalıyor olması, belki de hiçbir zaman kabul edemediği bir gerçekti. hiyerarşideki basamaklardan biri tam anlamıyla doyurulmadan, bir diğer basamakta doyuma ulaşmanın imkanı yok. e haliyle güven ihtiyacını karşılayamayan biri, hiçbir şekilde kendini tam anlamıyla bir yere ait hissedemez. belki de film boyunca bize ian'la ilgili en çok yansıtılmaya çalışılan his, bu histi. fakat bunun arka planındaki güven hissinin eksikliği pek yansıtılamadı gibi. tabii bu birazcık da ian'ın iç dünyasıyla ilgili bir durum olduğu için, gerçek yaşamı boyunca dışarıya böyle bir eksikliği yansıttığına pek ihtimal vermiyorum.
25 entry daha
hesabın var mı? giriş yap