phaidon

• platonun ölüm, ruhun ölümsüzlügü, beden, hakikat, erdemler konularini ele alan diyalogu.
  diyalog sokrates'in ölümü bekledigi hücresini mesken tutar. demokrasi kurbani, belagat kurbani (bkz: retorik) sokrates'in ölümü, delos adasina apollon'a adanmi$ bir yolculuga gönderilmi$ bir geminin dönü$üne kadar ertelenmi$tir. platonun, diyalogun daha ilk satirlarinda apollon'dan bahsetmesi tesadüf olmadigi gibi, kitabin tümünde apollon'a göndermeler yapmasi da önceden planlanmami$ degildir^*. felsefi bir eserdeki mitolojinin böylesine kullanili$i, hannah arendt'in, platonun söylemini kritik ederken kullandigi "siddet" kavrami ile pek güzel açiklanabilir.
  kitabin fikir ilerleyi$i dikkate alindiginda ve platonun ruhun ölümsüzlügünü ispat etme çabasi da eklendiginde sokratesin yalnizca demir parmakliklar ile örülmü$ bir hapishanede olmadigi açiklik kazanir. hapsolmu$ olan, akli yaniltan, onun bilgelige ula$masini engelleyen arzularla dolu olan bir bedendeki (bkz: dionysos) (bkz: nietzsche) bilgelik-sever (bkz: filozof) ruhtur.
  delos'dan gelecek geminin beklenmesi $öyle de anlamli dü$ünülebilinir: bu gemi sokrates'in bedenini almaya geliyor degildir. nitekim apollon'a, akla adanmi$ heyeti (theoria) taşimaktadir. geminin götürecegi sokratesin ruhudur. bilgelik-sever bir ruh için bundan, ölümden büyük bir mutluluk olamaz diyecektir sokrates baldiran zehirini içmesine günler kala.
  bu anlamiyla phaidon karanlik bir zindanda geçmez denilebilir ve hatta bir yolculuk hikayesidir. okunasi bir eserdir.