azad ziya eren

• yağmurlu
  
  kadını göz’ünden şairi güz’ünden bilirim tanrının
  ayrıksılığın yoğ mu senin suları başka deyiş’li
  çoğ müstesna kamarasıdır arsız yalnızlığın
  martıların diyorum ya yalansız bi ayrı güzel
  bilinmeyen dilleri olan martıların
  boynu içinden ölümsüz ustalıkla eğilmiş
  görünmeyen gözleri saltık, girilmeyen kalb’i arı
  sesleri uzak ve beyaz şilepler gibi yağmurlu
  yokluğunun karnında dalga desteleri aktüylü
  kuyuya okyanus taşıyan her biri ten parçası
  senin martıların yoğ mu gururu bi ayrı güzel
  anlamın telâşı sarılmış kör bedenine
  barbar rüzgârıyla testi’sinden sıyırarak
  zihni zindanda, ufku tanrı berrağı boethius
  meşe palamuduna sığdıran roma dolu aşkı
  yaşlı çoğ yaşlı bir ağacın kabuğuyla çıtırdayan
  apansız suların ağzındaki o ayartan ateşte.
  
  a.z.e