tiyatro

• 5 yaşındaki oğlumu, kreşle gittikleri okul gezileri dışında sinemaya hiç götürmedik biz. yüksek ses, hızlı akan görüntüler, gişe filmlerinin konuları ve ver(me)diği mesajlar nedeni ile uzak tuttuk...
  
  ama şehirdeki her tiyatroya götürdük. daha anne sütü alırkenden beri gider tiyatro salonlarına. devlet, belediye, özel tiyatroların, hepsinin, tüm çocuk oyunlarını gördük.
  
  götürmediğimiz haftalar, popüler tv kahramanlarının (pepe, caillou gibi) gösterilerinin olduğu haftadır.
  
  dün, gideceğimiz yere, şehir tiyatrosunun önünden geçerek gittik. oğlum binaya bakıp durdu:
  
  - anne? biz neden tiyatroya gelmiyoruz artık? tatil bitmemiş hala?
  dedi.
  daha once sezon tarihlerine internetten bakmıştım zaten,
  - birkaç hafta daha varmış, daha. tiyatroyu seviyorsun değil mi? neyini özledin tiyatronun?, dedim.
  
  oğlum şöyle cevap verdi:
  -çünkü gerçek anne. sahnedeki kuklalara, ağaçlara, abilere, ablalara gidip dokunabiliriz, konuşabiliriz. onlar da bizi görüyor, bize soru soruyor, çok eğleniyorum.
  
  5 yaşındaki bir çocuğun tiyatroyu sevmesinin nedenleri her şeyi açıklıyor sanırım:
  tiyatro canlıdır... yaşar, güler, ağlar, sever, sizi çağırır, dokunmanıza izin verir.
  arada bir enerji akışına olanak sağlar...
  tiyatro canlıdır...