pride

• 2014 yapımı filmler arasında en iyilerinden biri. ancak akademi muhafazakârlığını konuşturup filmi oscar adaylığında saf dışı bıraktı. aynısını geçen sene la vie d'adele için de yapmışlardı.
  
  pride okullarda ders olarak okutulması gereken bir konuya sahip. bir yandan thatcher'ın neoliberal politikaları altında ezilen madenciler diğer yandan da muhafazakâr bağnazlığı altında baskı ve şiddete maruz kalan sol eğilimli lgbti cenah. (bu film için sadece lg desek de olur) gay ve lezbiyen grubun nispeten tutucu ve cahil küçük kasaba insanı olan madencileri fiili olarak desteklemesi ve bu esnada yaşadıkları kültür/kimlik çatışması filmin genel konusu kısaca.
  
  ada sinemasının en sevdiğim yanı dram ve komediyi en iyi şekilde harmanlayarak insanın içini ısıtan "feel good" tarzı filmler yapması. four weddings and a funeral'dan beri "ingilizler soğuktur" yaklaşımıyla tezat oluşturacak nitelikte sıcak karakterlerin yer aldığı her film bu kalıba girebilir. pride da bunu çok iyi başarıyor. ayrıca eşcinselliği ya da aktivist eylemliliği sulandırmadan, ötekileştirmeden sahici bir biçimde kullanıyor. zaten filmde geçen olaylar gerçek hayatta yaşanmış; hatta karakterlerin gerçek olanları filmde cameo olarak bulunmuş. (bkz: 1984-1985 ingiltere madenci grevi)
  
  sonuç olarak pride, seksenlerdeki madenci grevini farklı kimliklerin gözünden politik doğrucu olma hatasına düşmeden samimi bir şekilde anlatan, şimdiden kült hale gelmiş bir "kendini iyi hisset" filmi. ek olarak filmde komünist gay lideri mark ashton'ı oynayan ben schnetzer'a da dikkat edin derim, yıldızı bu filmden sonra parlayacak. (bkz: warcraft)