4 nisan 2015 fenerbahçe otobüsüne saldırı

• basit bir "taraftar cinneti" gibi durmayan saldırı.
  
  bu ülkede holiganizm ve nefret adına çok şey yaşandı bu güne kadar. taşlamalar, münferit bıçaklamalar, korkutma amaçlı futbolcu arabalarına uyarı ateşi açmalar vs örnekleri çok.
  
  lakin hareket halindeki bir otobüsün şoförüne, viyadükten geçerken ateş edilmesi... anlamı, tanımı, mantığı olamayacak bir şey. artık son nokta.
  
  ben fenerbahçeliyim. fenerbahçe sevgisi her zaman bir din gibi olmuştur benim için. lakin derviş gibi yaşarım bu dini, ışid militanı gibi değil. kendi takımını kalpten seven insana kendi takımdaşım gibi saygı duyarım mesela. galatasaray ya da beşiktaş ile adlarını değiştirerek dalga geçme çabasına girmeyecek kadar onlara duyulan sevgiye saygı duyarım.
  
  karın ağrılarıyla izlerdim ben maçları. derbilerden ya da önemli maçlardan bir hafta öncesinde başlardı uykusuz geceler, maçı kafada oynamalar. lisede son parayla forma alıp, cepte otobüs parası bile kalmadığından fenerium'dan eve 20 km yol yürümeler...
  
  buna karşılık hayatımda hep bir fenerbahçe nefreti ile karşı karşıya yaşadım. ortamda 4 büyüklerden 4 taraftar varsa 3'e karşı 1'dir fenerbahçeli hep.
  
  biraz moda tabiriyle "cehape nefreti"ne benzer fenerbahçe nefreti bu ülkede. alışmıştık biz buna. öyle yaşayıp gidiyorduk. fenerbahçe de büyüdükçe büyüyordu zaten. fenerbahçe taraftarının buradaki duruşu da millwall taraftarının "no one likes us we don't care" olayına benzer. kimse bizi sevmez ama umurumuzda değil..
  
  lakin 3 temmuz cemaat/öym operasyonlarından sonra öyle bir boyut aldı ki bu nefret. kemal ile mal'ı büyük yazarak dalga geçtiğini sanan tipler gibi, "şikeciler" üzerinden dalga geçtiğini sanan bir güruh türedi.
  
  gidilen her statta alakalı alakasız yükselen tezahüratlar. rakibin gittiği statlardaki "2011 şampiyonu" pankartları... medyada rok ve benzeri tiplerin sürekli kışkırtmaları, rezillikleri...
  
  bizden hep nefret edilirdi, lakin hiç bu son yıllardaki kadar rezil nefret edilmemişti. tadı kalmadı artık. bu ülkede şampiyonluk yarışı yapmanın hiçbir heyecanı, tutkusu kalmadı benim için. din gibi tuttuğum fenerbahçe'nin maçları heyecanlandırmıyor artık beni.
  
  sürekli futbolculardan vs "fenerbahçe'ye çelme takacağız", "fb olacağına x olsun" muhabbetleri duymaktan yoruldum.
  
  alakalı alakasız anadolu takımlarının fb'ye karşı 2-0 önde olduğu maçlarda beyinsizce "aziz şike yapsana" tezahüratı yapmasından yoruldum, kaç paraysanız yazın pankartla gösterin satın alsın aziz sizi bari ne diyeyim.
  
  düşünüyorum da bu olaydan sonra hala "silahlı saldırı kötü, ama.." diyenleri, polis kovan topluyor cümlelerinden sonra olayı "taş mı kurşun mu belli değil"e getirenleri gördükçe... ben artık yarışmak istemiyorum bu ülkede.
  
  bu kadar, silah sıkacak kadar nefret ediliyorsa çıkalım bu ligden ne olur sanki? bu leş çukurunda, bu nefretin içerisinde ne sporu yapılabilir? ne maçı izlenebilir? neyin tatlı heyecanı duyulabilir?
  
  kendilerinin olsun. varsa bir ihtimal gidip güzel bir memleketin üçüncü liginden başlayın. yoksa da biz hep ne diyoruz? "fener yolda oynasa, kaldırımda izleriz". çıkın gitsin şu ligden.
  
  dediğim gibi. bizden hep nefret edilirdi ama hiç bu son yıllardaki kadar rezilce nefret edilmemişti.