avuntu

• hidayet karakuş'un bir şiiri.
  
  avuntu
  
  evlerde eşyaya sinen
  seslerimiz vardır
  annemiz onlarla avunur
  odamıza girdiği zaman
  
  borç aldığımız bakkal
  gazeteme adımı yazmaz artık
  ekmeğimi saklamaz dolabın dibine
  ama arada bir içini çeker
  bana benzer biri geçince sokaktan
  
  babam adımla çağırır
  bahçedeki japon gülünü
  fideler küpe çiçekleri susar
  şiirlerimi dinletir banttan
  öldüğüme inanmayan
  okul arkadaşıma
  
  film karelerinde güler dururum
  arada bir özlemden çatlayınca
  ağabeyimin yüreği
  hiçbir şey yakamaz beni
  onun fotoğrafıma kondurduğu
  öpücük kadar
  
  evlerde boşlukta gezinen
  bir rengimiz vardır
  kardeşim onunla boyar
  ev ödevlerini
  karanlık resimler çizer
  giysilerime baktığı zaman
  kitapların yerini değiştirir
  
  evlerde düşünüp duran
  gölgelerimiz vardır
  onlarla avunur
  kapılar pencereler
  sinemaya gittiğinde evdekiler