mizah

• gilles deleuze ve eric sanday'den şöyle bir ayrım öğrenmiştim, zihnim açılmıştı.
  
  dikey mizah: espiriye dayanan mizah türü. yapısı merkeziyetçi ya da hiyerarşiktir. söz konusu merkez bir kişi, kişilik, söz ya da davranış olabilir; bütün öbür öğeler bu merkezden beslenir, ona çalışır, o merak edilir ve onun ortadan çekilmesiyle komiklik biter. espirilerin art arda yapılmasında bir engel yoktur, her espiri patlatılsın yeter ki. örnekler: cem yılmaz, şarlo, south park, sitcom’lar, erdener abi. (bkz: arkhe)
  
  yatay mizah: neşeye dayanan mizah türü. dikey mizahtan çok daha az rastlanır. birçok öğenin katılımıyla yavaş yavaş komik bir ortamın ortaya çıkmasına dayanır. espiriden büsbütün yoksun olmasa da, espiriye güdümlü değildir. bu mizahın etkisi, kahkahadan çok, karşı konulamaz bir güleçlik, sapıtma hali ve nedensiz bir coşkudur. örnekler: hababam sınıfı, jacques tati^* ve (bence en iyi örnek) metin fidan. (bkz: anarşi)