the witcher 3 wild hunt

• son zamanlarda beni buhranlardan kurtaran oyun.
  içim sıkıldığı an atıyorum kendimi bunun dünyasına, çekiyorum atı dağın yamacına, yaslan be halil ibrahim diyorum.
  yemin ediyorum kuş gibi oluyorum.
  
  dağın yamacında oturup, alttan da şu parça geliyorsa bağırıyorum yanımdaki 11 level'lık bandit'e.
  derdin nedir bandit kardeş? şu novigrad'ın dağlarında ne kadar acı çekersen çek şunu hiç unutma, çizilicek bi yer hep vardır ve çizecek bi yer. ressam olur insanlar başkalarının kalbini kazıya kazıya, ya da resim olurlar kazına kazına. sen hangisindensin dağları kendine mesken tutmuş kardeş, kazılan mı, kazıyan mı?
  
  anlamıyor bandit, bağırarak üstüme koşuyor. dertli heralde gündüz kuru akşam soğuk rüzgarın gövdesini dövdüğü dağlarda. belki kendi gibi dertlisini görünce sevincinden koşuyor diyorum bekliyorum derdest kardeşi.
  pıçak çekiyor koşarken orospu çocuğu, arkasındaki level 12'lik bandit'de döner bıçağını çadırdan alıp çekik gözlü gören ülkücü gibi üstüme geliyorlar.
  yabancıları sevmiyorlar heralde diye düşünüp atım roach'a atlayıp gazlıyorum yıllarca hüznün hüküm sürdüğü dağlardan.
  şu parlak ve günahkar topraklarda dörtnala giderken, ağzımda mfö'den hep yalnızlık var sonunda...