el club

• pablo larrain'in 2015 yapımı cesur filmi. berlin'den jüri büyük ödülü'nü kapmış. sağlam bir dram. ama son bölümlerinde yarattığı gerilimli atmosferiyle türüne dram-gerilim dersek yanlış olmaz.
  
  --- spoiler ---
  
  filmi izledikten sonraki ilk görüş filmin kiliseye karşı çok cesur olması olacaktır. ama bundan daha önemli olan bu cesur ve sert tavrını filmin sonuna kadar koruması. filmi muadillerinin bir adım bu ötesine de işte bu tavrı taşımış. mesela 2012 yapımı dupa dealuri'de bunu göremedik. orada son sahnede polisler arasındaki geçen muhabbette cristian mungiu, iki buçuk saat boyunca eleştirdiği kiliseden 2 dakikalık sahneyle günah çıkartmıştı. buna korkak bir tavır (ki çok ağır kaçar. çünkü mungiu'nin düşüncesini bilemiyorum) demesemde, mungiu filminin arkasında durmazken, larrain ise filminin arkasında sonuna kadar durmuştur.
  
  ayrıca o köpeklerin öldürüldüğü ve sandokan'ın linç edildiği gerilimli sahneler ne güzeldi yahu. müzik kullanımı ve atmosferiyle abluka'dan bir sahne gibiydi. iki filmde neredeyse aynı dönemlerde çekilmiş. büyük tesadüf.
  
  --- spoiler ---
  
  son söz: yıllar sonra kilise eleştirisini konu edinmiş filmler düşünüldüğünde el club akıllara gelecek ilk filmlerden olacaktır.