mera sandvargen

• asa lind'in cocuk kitabi. uzuntulerimin tesellisi kucuk zackarina ve kumkurdu...
  
  ama kumkurdu'nun sesi titrek ve puruzluydu. "hayir, hayir " dedi. o en kotu anilarimdan biriydi cunku gemi firtinadan kurtulamamis ve batmisti."
  bunlari anlatirken kumkurdu'nun guclukle konusabildigini fark etti zackarina. " kurtarabildigim kadarini kurtarmaya calistim" dedi kumkurdu.
  sonra derin bir ic cekti ve gozlerini kisarak denize bakti. " ama herkesi kurtaramafim, " dedi sessizce. " cogu bogulup oldu."
  kumkurdu'nun mavi gozleri yasla dolmustu, zackarina onun bu durumuna cok uzuldu. kumkurdu'nun aglamasini istemiyordu.
  " hain eski ani!" dedi ve karanlik aniyi firlatti, ani havalandi ve ruzgara kapildi.
  ama kumkurdu en hizli ruzgardan bile daha hizliydi, ileri dogru firladi, ani yakaladi ve kafasinin icine yerlestirdi. plopp! ani simdi yerini bulmustu, bu yer onun sakladigi kasa gibi bir seydi.
  zackarina bu davranisin cok aptalca oldugunu dusundu. birinin kafasinda bi suru aci aniyla dolasmasi cok zor olmaliydi mutlaka ama kumkurdu yine de her turlu aniyi sakladigini soyledi.
  " yalnizca neseli anilarin kaldigini bir dusunsene ," dedi. " o zaman huzun denen seyin ne oldugunu bilmezdim. "
  sonra basini saga sola salladi. zackarina neredeyse anilarin onun kafasinin icinde dans ettiklerini duyabiliyordu. " hem ben arkadaslarimi unutmak istemiyorum," dedi kumkurdu.
  " bogulan arkadaslarini mi?" dedi zackarina.
  kumkurdu basini salladi. "onlar ben hatirladigim surece varlar," dedi.