alınan tektaşın pırlantasının sahte çıkması

• artık ben bu ülkede yaşamak istemiyorum ya hu. gerçekten artık bıktım ve yıldım.
  
  küçüklüğümden beri ne çektiysem hep bu "herkesi kendim gibi saf ve temiz" sanmaktan çektim. her defasında "insanlara bu kadar güvenme" dememe rağmen kendime, sütte leke olur, kendisinde leke olmaz yüreğim ayrı ayrı yerlerinden onanmaz çatlaklarla bezeniyor. işte bu da sonuncusu...
  
  insanlarda şeref, müşteri velinimet algısı, onur kalmamış arkadaş, kalmamış. ben bunu kazıklayım, bir daha nerede göreceğim mantığıyla esnaflık olmaz. beni kaybettin işte bak?
  
  104. gündönümüz hürmetine pomçik yengenize bir tektaş alayım dedim. başıma gelenlere bakın;
  
  - minnakım bu bana aldığın tektaş varya hani?
  - beğendin mi pomçikim ^_^
  - beğenmiştim ama ben bugün kuyumcuya gittim.
  - aa neden ki?
  - ya hiç öylesine işte. kuyumcu yüzüğümü fark etti ve bana bir şey söyledi.
  - ha yani sen yüzüğü göstermeye gitmedin?
  - ya tabii ki hayır deliiii. neyse konumuz o değil. bu sahteymiş!!
  - nasıl ya! hemen yarın hesabını soracağım pomçikim.
  - sana inanmıyorum ya.
  - safım di mi ben :(
  - ...
  
  bu utançla ben nasıl yüzüne bakacağım onun artık he? he sayın kuyumcu bey? gerçi 100 liraya tektaş mı olur ya diye şüphelenmiştim bir ara ama ne bileyim işte güvendik...