mutsuzluk ve umutsuzluk bulaşıcıdır

• "az gelişmiş" ya da "gelişmekte olan" ülkeler terimi her ne kadar ekonomik verilere dayandırılsa da aslında o ülkelerin ortalama insanlarının beşeri özelliklerini de tasvir etmek için kullanılmaktadır...
  
  bebek ölümlerinden tutun da yıllık enflasyon verilerine kadar sayısız veriyi çeşitli istatistiksel yöntemlerle harmanlayıp grafiklerle betimlemeye çalışmak, mevcut bulguları rakamlarla ifade etme çabasından başka bir şey değildir...
  
  benim kendimce kullandığım, tüm bu hesaplardan daha objektif olduğunu düşündüğüm subjektif bir kriter var... dünyadaki farklı metropollerden değişik saatlerde elde edilebilecek bir kriter: sokaktaki insanların işlerine ve gün sonunda evlerine giderken çekilmiş resimleri... yüzlerindeki gülmseme miktarı... mutluluk ifadeleri... endişe, korku ve tereddüt halleri...
  
  ne zaman bir kalabalığın içine karışsam, yüzlerine bakarım insanların... kadınların, çocukların, adamların, memurların, işçilerin, yaşlıların, öğrencilerin, gençlerin... son beş yıldır elde ettiğim subjektif sonuçlar açıkcası içler acısı....
  
  tefe, tüfe, yıllık enflasyon, bebek ölüm, anne ölüm hız sonuçları ne diyor bilemem ama benim şahsi gözlemim umut, güven ve mutluluk oranlarımızın her geçen gün azaldığı yönündedir... umarım vardığım sonuç yalnış, edindiğim izlenimler yersiz, kaygılarım nedensizdir...
  
  ama ben artık sokakta yürürken mutlu insanlar görmek istiyorum... umutla bakan gözler arıyorum... dost sohbetlerinde avusturalyaya bile gitmeyi düşünen, yeni zellanda'yı anlata anlata bitiremeyen, isveçce kursuna yazılmayı düşünmeyen yürekler istiyorum... unutmayın, mutsuzluk ve umutsuzluk bulaşıcıdır... önlemi alınmaz ise bir gün mutlaka size de bulaşır...