the corporation

• on ytl karsiliginda insana kendini yüz altmış dakika arti iki saat boyunca bok gibi hissettiren film.
  
  icinde daha önce defalarca kez sagda solda karsilastiginiz, hatta nacizane bizzat kendiniz yaptiginiz saptamalari ve elestirileri barindiriyor. ancak bunlari oyle bir gucle yuzunuze bir kez daha vuruyor ki bir parca zekaya ve insanlik namusuna sahipseniz onunuzde cok fazla secenek goremiyorsunuz; ya sizofren olacaksiniz (bkz: kapitalizm ve sizofreni), ya gilles deleuze gibi apartman bosluguna atlayacaksiniz, ya da namusu filan ittiredip sadece hayatta kalacaksiniz.
  
  bu filmleri neden yaptiklarini ben anlamiyorum, anliyorum da anlamiyorum. bi parca zekaya ve insanlik namusuna sahip kisileri biraz kasiyip paralarini almak icin mi? / siradan insanlara kendini akilli hissettirmek icin mi? elestiriyi sistemin icinde eritip icini bosaltmak icin mi? yoksa hic saniyorlar mi ki o sinemadan cikan insanlar eve gitmek icin bi arabaya atlamayacaklar, marketten sut alip icmeyecekler ya da televizyon seyretmeyecekler... ertesi gun tek amaci kar etmek olan sirketlerine gec kalmamak icin saati sabahin körüne kurmayacaklar... nasil daha fazla para kazaniriz diye dusunmeyecekler... ne yapacaklar allasen? birilerinin sistemi yenebilecegine dair en ufak bir umut besliyor olabilirler mi bu filmciler gerçekten? birebir sistemin agziyla, onun araclariyla ve teknikleriyle konustuklarinin farkinda degiller mi? ya da bizim gibi siradan insanlarin bunu fark edemeyecegini mi dusunuyorlar?
  
  neyse dedigim gibi bu durum filmden sonra iki saat filan suruyor. sonra geciyor. evet lan ben kendimden yabancilasmis ahlaksiz bir metropol zavallisiyim deyip yuzsuz yasaminiza devam ediyorsunuz ve aslolan yasamdir zaten. cocuk da yapicam anasini satayim. (zati satilmisim satilacagim kadar)