coco

• 7 yaşındaki oğlumun en az iki kez "anneaa, ağlıyor musun?" diye sorduğu film. bence up, wall-e ve inside-out'un yanına adını neonlarla yazdıracak güzellikte olmuş. evet, tam bir yetişkin filmi ama mesajları çok çok iyi. ölmenin bir son olmadığı, asıl unutulmanın yok olmak olduğu. yıllardır kafamda dönüp duran "bizi tanıyan herkes öldükten sonra hiç yaşamamış gibi olacağız" lafını beyaz ekranda görmek acayip iyi geldi.
  
  ---spoiler---
  film evet yetiskinlere hitap ediyor ama çocuklarin anlayacağı seviyeye inmeyi de ihmal etmemiş. hamaginda yok olan amcayı gören oğlumun "ona ne oldu" sorusuna "unutuldu" dememden 1 dakika sonra aynı açıklamanın hector tarafından yapılmış olması da bunun önemli göstergelerinden biri.
  ---spoiler--
  
  gidin izleyin. izletin. hayatta önemli olanın ne olduğunu görmek için izleyin. mutlak başarı ve insanların size hayran olmasının içiniz pis olduktan sonra, yaptıklarınız başkalarına zarar verdikten sonra bi boka yaramadığını bir çizgi filmden görmek için izleyin. n'olur izleyin.
  
  mümkünse cinemaximum'da izleyip kazık yemektense yerel sinemalarda ucuza, reklamsız ve kalabalık olmayan salonlarda izleyin. her sahnesi kaçırılmayacak kadar güzel çünkü.
  
  edit şeysi: filmi düşündükçe acayip etkilendiğimi fark ediyorum. misal ille bir ofrenda odası şart değil belki ama çocuklarımızın torunlarımızın bizleri bilmesi için, bizim unutamadığımız babaannemizi dedemizi çocuklarımızın bilmesi için neden çabalamayalım ki. müthiş olmaz mı? bir fotoğraf albümü olur, bir fotoğraf çerçevesi olur. ne kadar unutmazsak o kadar yaşarlar hem. ölümsüzlüğü buluruz böyle böyle.