sarı tutku

• sarı tutku ve diğerlerinin hayatları hakkında minik bir youtube belgeseli olsa da izlesem.
  boş bir günümde oturup bütün pavyon videolarını izlemiştim. bir ankaralı olarak gece hayatıyla ilgili bambaşka bir şey ararken youtube amca bunları önermişti. iyi ki de önermiş çünkü şunu izlerken baya baya eğlendim.
  daha sonra bir televizyon programının,bir kayıp ilanı haberinde, kaybolan kadının ankara pavyonlarından birinde olduğuna dair gelen ihbarla, bu ablalarla biraz da olsa konuşmuşlardı.
  konuşan abla, (abla dediysem 23 yaşında falan yani) küçük yaşta uyuşturucuya başlamış, parklarda yatmış, en sonunda ankarada hepimizin bildiği ve gittiği bir avm’nin yemek katındaki bir restoranın referansıyla pavyona başlamış.
  “o kadar çile çektim buralara geldim sonunda” dedi. bu söz çok dikkatimi çekti. insan batağa geldim diye sevinir mi? “o zorla pavyona satılmalar falan yeşilçam filmlerinde kaldı. burda gecede 1.100 kağıt kazanıyorum. kimse kimseyi zorla tutmuyor. bugün ben burdan gitsem, buraya gelmek isteyen çok insan var” dedi. kolundaki dövmeyi de çizik izleri kapansın diye yaptırmış. türkçesi o kadar düzgündü ki... 1 tane de hasta kızı varmış. o yaşta anne de olmuş, şaka gibi.
  yukardaki linkte oynayan ablanın da 1 kızı var mesela. youtube yorumlarında adını yazmışlardı, baya instagramını bulup stalkladım.
  çünkü ilginç.
  çünkü bünye bunu kaldırmaz.
  çünkü başlarından geçenlere ve şu an oldukları yere rağmen güçlü kalmak evet başarı.
  fakat benim anlamadığım şey, herhangi birimiz ayda 35 bin kazansak, 3-5 yıla milyoner oluruz. bu ablalar neden hala sincan’da maltepe’de yaşıyorlar, neden lüks bir hayatları yok.
  evet mini bir belgeselleri yapılmalı.
  insan merak ediyor.