yetişkinlerin aslında büyük çocuklar olması

• bilmiyorum bu anlatacağım şeyi bu başlığa mı yazmalıyım ama açacak bir başlık düşünemedim.
  
  çocukken yetişkin olmanın çok büyük bir
  olay olduğunu zannederdim. yani 3-4 yaşlarında bir çocuk olarak annemin, babamın, etraftaki diğer yetişkinlerin her birini çok bilgili, görmüş geçirmiş birer alim zannederdim. sanırım o zamanki düşünceme göre yetişkin olmak için çok şey öğrenmek ve bilmek gerek diye bir ön kabule sahiptim.
  
  insan büyüyünce farkediyor ki aslında bu canına tükürdüğümün insanları o kadar da abartılacak kadar bilgili görgülü değiller. aslında ekseriyetle salak saçma hareketler yapan, ne olduklarının pek de farkında olmadan yaşayıp giden insanlarmış meğer yetişkinler de. bu durumun ilk farkına vardığımda büyük hayal kırıklığı yaşamıştım. meğer bir avuç gerizekalıymış ya lan insanlar.
  
  ben çocuk aklımla yetişkin olmayı çok büyük bir sorumluluk ve kalifiye insan olmak olarak görürken şimdi düşünüyorum da aslında o çocuk aklımla bile bir çok yetişkinden farklı değilmişim, çoğundan çoğu konuda çoğu zaman çok şey biliyormuşum, tıpkı diğer çocuklar gibi.
  
  aslında çocukların o dış dünyadan öğrenilmiş önyargılardan ve saplantılardan bağımsız düz ve tutarlı mantık ve zihin yapılarını, modern insanın karmaşık gibi duran çelişkiler yumağı mantık yapısına bin defa tercih ederim.
  
  zaten bir başka anlamsız gözlemime göre çocukları abidik gubidik, gerçekçilikten uzak, fantastik filmler ve kitaplara maruz bırakmak bana yanlış geliyor. düşünsene bir başka evrene gidiyorsun mesela, 2-3 yılda dilini anca çözüyorsun, fizik kurallarını, işleyişi, kültürü, hayatı öğrenmen için uzun yıllara ihtiyacın var. ama zamanının büyük bölümünü o evrene ait olmayan içerikler izletilerek veya okuyarak geçirmen sağlanıyor. ulan çocuğun dünyaya geldiğine kaç sene oldu da çocuk sıkıldı bu evrenden üstüne fantastik filmler uçan kaçan ecişler bücüşler gösteriyoruz? ilginç.
  
  neyse konuya dönersek bence ya sorun insanlarda, yani kendilerine hiçbir şey katmaksızın yaşayıp gidiyorlar ya da sorun ben de, insanları gözümde fazla büyütüyor ve altından kalkamayacakları anlamlar katıyorum kendilerine. ya da belki içinde yaşadığımız zehirli medeniyet bizleri çocuk halimizden daha aptal ve hastalıklı bireylere dönüştürüyor bilemiyorum.