miras

• birilerine kısa gelir hayatlar ve giderler. dünyada eşyalarını, anılarını bırakarak....
  
  evin bir köşesinde "miras kalan bir bilgisayar" vardır. 3 ay sonra cesaretlenip kurmaya karar veririm. teknolojiyi sevmeyen kişiler bana uygun bulmuştur bilgisayarı. ben kaldırıp kaldıramayacağımı bilmez, zaman unutturur diyerekten... her ne kadar çok yakın olunmasa da giden birileri hep üzmüştür kişileri.
  
  önce resimler çıkar karşıma. tanımadık simalar arasından, geçmişten gülümsemektedir şimdilerde nerede olduğu bilinmeyen kişi. mutludur belli ki, uzaktan makineyi tutup çektiği fotoğraflar sonra... karıştırmaya devam ederim pc'yi. bir mailleşme çıkar karşıma eylül 2003 tarihli.
  
  "ne var ne yok? hiç haberleşemedik. ne yapıyorsun? nasılsın? hayat nasıl gidiyor? ben şu an gölcük'te çalışıyorum. bu ocakta emekli olacağım. bacanakla elektrik üzerine çalışmaya devam edeceğim. bir kızım var ortaokula başladı. hayat bu şekilde devam ediyor. sen neler yaptın? irtibatı koparmayalım. görüşmek dileğiyle"
  
  diye yazmıştır kişi. cevap olaraksa biraz hüzünlü bir cevap gelir:
  
  "mail'ına oldukça geç cevap verebildiğim için özür dilerim. ben de 14 yıldır ...' te çalışmaktayım. emekli olmuş olmalısın şu sıralarda. benim emekliliğime 2 yıl daha var. sekiz yıl önce eşimden ayrılmıştım. çocuğum yok. ben dolayısıyla birşeyler yapamadım kendimi şirket için feda etmekten başka. görüşmek üzere."
  
  geç yazmasının sebebi ama yalnızlık mıdır diye düşünürüm. sonra kızarım kendime neden sözlüğe bunu yazıyorum diyerekten. belki de yazı miras kalsın diyedir yazmam derim. diyar değiştirsem kimsenin haberi olmaz diye düşünmeye devam ederekten pc'yi karıştırmaya devam ederim.