harold pinter

• çiçeği burnunda ödüllü yazarın ölümlü bir şiiri:
  
  cancer cells
  
  "cancer cells are those which have forgotten how to die".
  (nurse, royal marsden hospital)
  
  they have forgotten how to die
  and so extend their killing life.
  
  i and my tumour dearly fight.
  let's hope a double death is out.
  
  i need to see my tumour dead
  a tumour which forgets to die
  but plans to murder me instead.
  
  but i remember how to die
  though all my witnesses are dead.
  but i remember what they said
  of tumours which would render them
  as blind and dumb as they had been
  before the birth of that disease
  which brought the tumour into play.
  
  the black cells will dry up and die
  or sing with joy and have their way.
  they breed so quietly night and day,
  you never know, they never say.
  
  harold pinter, march 2002
  
  (yaklaşık olarak şöyle birşey)
  kanserli hücreler
  
  "kanser hücreleri, ölmenin ne menem birşey olduğunu unutmuş olanlardır."
  * marsden hastanesi'nden bir hemşire
  
  nasıl ölündüğünü unuttular ki onlar,
  böyle futursuzca uzatıyorlar ölümlü yaşamaları.
  
  tümörüm ve ben devam ediyoruz kavgamıza,
  umarız ikimiz birden mortu çekmeden, çözülür bu iş aramızda.
  
  öldüğünü görmek isterim doğrusu,
  ölmeyi unutan tümörümün
  ve beni öldürmeye doğru yol alan bütün planlarının da...
  
  bak ben unutmadım ama hala nasıl ölünür.
  tüm şahitlerim çoktan ölmüş olsalar da...
  hatta tüm tümörlü sözleri bile hala aklımda.
  onları içten içe yiyen,
  kör topal ama yine de insanı yavaş yavaş bitiren.
  bu hastalık daha hastalık bile değilken,
  tümörleri sahneye davet eden.
  
  kara kuru hücreler ya tümden kuruyup gidecek zamanla,
  ya da kendi şarkılarını söylemeye başlayacak.
  gece gündüz öyle bir hay huy içindekiler ki bunlar,
  kim bilir artık son sözleri ne olacak.