highway

• bir kemal sayar şiiri.
  
  highway
  
  şehri teslim aldılar.
  dün otoyola çıktım ben de.
  sisliydi boğaz, allahı düşündüm ve rabbim dedim.
  rabbim sana inanıyorum, senin adını anıyorum.
  ateşe yaklaştıkça uzuvlarım çekip bir namaz çıkarıyorum kalbimin kuyusundan.
  her sabah otoyoldan geçiyorum.
  otomobiller beni ezip geçiyorlar.
  artık her gece yatmadan önce servet sahiplerine küfrediyorum,
  rabbim diyorum, ateşinle onları yak.
  ve cennetinle kutsa yoksulları, o otoyollarda ezilenleri, mahzunları.
  sonra aşk diyorum,
  yahut birlik türküsü ezilen halkların.
  ne kadar tutmaya yeter bizi otoyollara karışmaktan.
  kandan ve irinden bahseder gibi bir kolaylıkla,
  kendi mezarımızı otoyollara kazmaktan,
  kim alıkoyabilir bizi dev taşıtlar arasında çılgın bir hızla koşmaktan.
  şimdi ne bir ses, ne bir ışık evliya kokularından.
  şairler, onların da gizleri eskimiyor,
  baştan çıkarılmış birinin rahatlığıyla
  nasıl da kolay bırakıyorlar şehrin anahtarını,
  nasıl da bıkmıyorlar aynalara konuşmaktan ?
  oysa mazlum halklar, zahmetkeşler, ayakları kanayanlar.
  yağmura basmamak için tenhada koşuşanlar.
  son gövdelerinde terk ediyorlar otoyollarda.
  şehri savunuyor onlar, şehri savundukça kalbi bir kuş kalbi kadar hafif o şehir
  esenliyor onları gün ağardıkça.
  şehri teslim aldılar.
  zahmetkeşler, mazlum halklar.
  birgün gözetir sizi yayla köylerinin meczupları.
  kuşlar uçar sizin de göğsünüzden, yıldızlar kayar göğünüzden.
  çıplak ayaklarınızla yürürsünüz bir gün.
  serilir önünüzü rahmeti rahman, serilir topraklar.
  güller konuşur sizinle, konuşur ovalar, dağlar.
  olsa da bağrınıza dayanmış bir hançer,
  olsa da otoyollar.