amedeo modigliani

• bakışları ışık saçan kadınların değil, ışığı yutan kadınların ressamı.
  
  cafelerde, alışveriş merkezlerinde, plajlarda, restoranlarda genellikle cıvıl cıvıl, güzel, genç kadınlar görüyorum. bakışları ışık saçıyor. tabiat kendini bir bahar olarak ifade ediyor bu kadınlar aracılığıyla, hayatta kalma-yaşama içgüdümü dürtüyor. tüm atomlarım var olma kaygısı ile doluyor ve ruhum bu nicelikleri damıtarak tutkuya dönüştürüyor.
  
  bir de modigliani kadınları var. ışık saçmıyorlar. bilakis gözleri ışığı yutuyor. sessiz ve dargın bir tavırla ilişmişler dünyaya. hayatta olmanın mağduriyetini yaşıyorlarmış gibi. bir hikayem var diye bağırıyorlar. deniz kenarında oluyor genelde bu kadınlar. bir sandalyede oturmuş, üzerine attığı bir şal ve kollarını kavuşturma bahanesiyle kendi kendilerini kucaklayarak düşünüyorlar. öyle düşünüyorlar ki boyunları uzamış. beden ve kafa arasındaki mesafe uzamış. kadın cinsinin alameti farikası olan bedenleri bizzat kendilerinden uzaklaşmış. zihinlerindeki anılar ve gözlerindeki hüzün onları ele geçirmiş.
  
  işte ben bir scavenger olarak, bunun gibi modigliani kadınlarını nerede görsem aşık oluyorum.