dehhani

• ‘aceb bu derdümün dermânı yok mı
  ya bu sabr itmegün oranı yok mı
  
  yanaram mûmlayın başdan ayağa
  nedür bu yanmağun pâyânı yok mı
  
  güler düşmen benüm ağladığıma
  ‘aceb şol kâfirün îmânı yok mı
  
  delübdür ciğerümi gamzen okı
  ara yürekde gör peykânı yok mı
  
  gözi hançerlerin boynuma çaldı
  ‘aceb ol zâlimün im’ânı yok mı
  
  su gibi kanumı toprağa kardun
  ne sanursın garîbün kanı yok mı
  
  cemâl-i hüsnüne mağrûr olursın
  kemâl-i hüsnünün noksânı yok mı
  
  begüm dehhânî’ye ölmezdin öndin
  tapuna irmeğe imkânı yok mı
  
  (bkz: mefâ’îlün mefâ’îlün fa’ûlün)
  
  divan şiirinin ilk izleri açık seçik görülebilir dehhânî'de. selçuklu saraylarında yazdığı şiirlerinde anadolu türkçesi'ni de kullanır; aynı zamanda doğu şiirinin renkli sembollerinden olan bahar mevsimi, gül-bülbül, işret meclisleri ile özlemlere, heveslere, umutlara ve içli yakınmalara da yer verir.