akdeniz'in ufka doğru mora çalan mavisi

• bir ismet özel şiiri;
  
  kim yeni terleyen bıyığına, sakalına sevdalanmışsa
  ölünceye kadar bu daireden dışarıya ayak atamaz
  hafiz
  
  yaz günleri beni hatırlamıyor.
  salgılı bir hayvanla bitişiyorum yaz yaklaşınca
  yayılıyorum ortasına sevgili tüylerimin
  geniş uykulardayım, muazzam uykularda
  yılların zulmünden haberim yok
  ne de süzgün taşralı kızlar korosundan
  geçiyor hazza yatkın dudaklarıyla gece
  canımın ilmekleri arasından.
  
  beni artık kimseler arayıp da bulmasın
  beyaz harmanilerin göklere açık sofrasında
  yıktığım saltanatın dizinde inlediğim
  aşkın en tabanında yattığım anlaşılmasın
  çünkü ben çok gizli bir yanlışın
  dehşetengiz yeteneğini ölçmek için
  yepyeni bir hata için iniyorum akdeniz'e
  meryemoğlu sanıp ben zavallı ademi
  çarmıha çaktılar orda çok zaman önce.
  çok zaman önceydi ki otobüsler
  mermer sütunlu şehirlerden sahil çardaklarına
  nice yılgın havarilerle gidip geldi.
  hepimiz, yani taflan çiğnemekle güzelleşen çocuklar
  havariler karşısında harami
  gövdesinde hayvan kabarınca mecalsiz
  kutlu bir tan çıkarmayı denedik
  kayser makinasından
  anneler
  sevecen gözyaşlarıyla korurdular bizi.
  
  bizi sen ey beyhude ve baygın duyguların yırtıcısı
  sen ey loş çalgıları uykulardan çıkarıp
  bahçelerin hayatına yerleştiren esrar
  bizi bırakmıştın
  acı güller salınırdı kanımın raddelerinde
  ve ben güneş altında kendini bize öptüren neyse
  gece onun kimlerle buluştuğunu araştırdım
  o zaman yalın yürek kaldım şiddetin çölünde
  aldanışların çölünde korkudan
  denize dilimi soktum ayaklarımdan önce.
  bu kadar, bu kadardı akdeniz
  aslı yokmuş dinlediklerimin
  eski moda güneş sanrılarından
  bir şair cesedinden hiç farkı yok denizin.
  
  yok ve yaz günleri beni hatırlamıyor
  boğulmuş hüznü gösteriyor bana memelerinden
  geçiyorum bir yakıcı maviden derinleştirilmiş mora
  geçiyorum ayaklarım altında kumları hıçkırtarak
  kara yaz! karanlık yaz! kararan vücutlardan
  rıhtıma varmayan ceset elbette hatırlanmaz.