türkiye'de sıraya girme kültürünün olmaması

• bugun gene bir pazar gunu. ofiste tek basina calisiyorum, yarina birseyler yetistirecegim. biraz youtube, turk muzigi derken canim sikildi, hava alayim filan derken arabaya atladim. 101 numarali otobanda san francisco yonunde gidiyorum. buralilar bilir sfo havaalani terminaller ucaklar otobanin hemen dibinde. gozucuyla bakiyorum, korea filan. turkish airlines park etmis. bir kotu oldum. gozlerim yaslandi, bir iki hickirik, aglayacagim. nazim'in dizelerini animsadim tekrar.. bir vapur gecer bogaz'a dogru, nazim usulcacik oksar vapuru.. yarin istanbul'a inecek bu ucak diye. feci efkarlanmisim. yillar once, gencligimde de aynisi olmustu, jfk'de ucak degistirirken thy'nin onunden gectigimde. eksiye de yazmistim..
  
  omrumun cogu burada gecmis, hala burali degilim. olamam diyorum. iki yil once cocuklugu ic anadolunun daglarinda cobanlik yaparak gecirmis bir amcamizi defnettik musluman mezarligina. ortam o kadar yabanci gelmisti ki, kefenle buranin topragina girmek bile ters dedim. bizim topragimiz degil. kendim bunu yapmamaliyim, omer serif abimizin mosyo ibrahim filminde yaptigi gibi, olecegini bildiginde turkiye'ye koyune gelip oracikta vefat etmesi aklima geldi. hrant dink'in "su catlagini buldu" oykusu aklima geldi...
  
  sonra ofise geri dondum. ekranimin basina gectim. eksi acikti. bu basligi gordum. her tatile gidisimde yasadigim siraya girme kavgalari gozumde canlandi. kucucuk oglumu carpisan arabalara bindirememistim bilumum iki ayakli hayvanlar yuzunden, bagirip cagirmistim. akla gelebilecek her yerde kuyrukta simdi biri onumu kesecek diye stres olmak, hele kendinden emin bir sekilde onune gecip patronluk taslayanlar yok mu, evladim suradan bana bir kilo bok, otuz santim de at yarragi diye kasiyere... kan beynime sicradi gene. beni ozlemle hungur hungur aglatan bir ulke, ama insaninin cogunlugu da bu iste. haskmisim lan, amerika gene de guzel ulke dedim, ve bu entry'yi yazdim.