yalnız olduğunu hissetmek

• annemin bel fıtığı var, çok uzun yıllardır. ben çocukken ikide bir tutulur günlerce yatak döşek yatardı. o yatarken evin bütün işi ile ben ilgilenirdim. okuldan gelince yemek yapar, süpürür silerdim. derslerimi sonra yapardım. yaşım 12, bir gün öğretmenim ellerine ne oldu demişti. mevsim kış, annem bazen öyle 10 gün filan yatardı, kim bilir kaç gündür bulaşık yıkamaktan ellerim çatlamış, çocuk aklı bir şey sürmek de bilmiyorum ki. nedense utanıp bir şey diyemedim. bulaşık yıkıyorum desem böyle bir fakir edebiyatı olacak gibi geldi. serde gurur da var tabii. neyse bundan çok daha kötüsünü gören var, acıyın diye anlatmıyorum, çok büyük bir olay değil. asıl geleceğim konu şu : 37 yaşındayım, ben de anne oldum, ben de bel fıtığı oldum. bugün ilk kez belim tutulacak gibi oldu. anne benim belim tutuluyor, kötü oluyorum dedim. o saate kadar torunu istiyor diye bizde kalmaya karar vermiş olan annem öyle bir ışık hızıyla hazırlanıp kaçtı ki, uğruna bizde kalacağı torununa hoşçakal demeyi bile unuttu. heh işte o an hayatımda hiç hissetmediğim kadar yalnız hissettim kendimi.
  ben kendi kızıma bu yalnızlığı yaşatmayacağım, sözüm olsun, yazayım buraya.
  anne, elleri çatlak içindeki o 12 yaşındaki kız şu kadarcık hakkı varsa sana onu helal etmiyor, haberin olsun.