geceye bir şiir bırak

• ikimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
  şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
  bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından
  durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
  şu aranıp duran korkak ellerimi tut
  bu evleri atla bu evleri de bunları da
  göğe bakalım
  
  turgut uyar
• kadılar müftüler fetva yazarsa
  işte kement işte boynum asarsa
  işte hançer işte başım keserse
  dönen dönsün ben dönmezem yolumdan
  
  - pir sultan abdal
• her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu? bir güz düşünün ki ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış, böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? başlamanın bir anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa başlangıcı olmak değil midir? yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?
• erir içinde ilmik ilmik biriktirip dağ yaptığın ümitler yavaş yavaş,
  durduramaz, dur bile diyemezsin
  giden gençliğindir ümitlerinle...
  bir anı olur içinde yaşadığın her an, anın ardından...
  bakakalir el sallarsin taaa uzaklardan...
• en sevdiğim şehri bırakmak isterim ama oldukça uzun bir şiir olduğu için buraya yazma tarafında değilim. en sevdiğim şiir faruk nafız çamlıbel'in han duvarları isimli eseridir.
  
  (bkz: han duvarları)
  (bkz: faruk nafız çamlıbel)
• sevipte söyleyemediğim şarkılar var
  bir dizesini asla hatırlayamadığım şiirler
  keşke, keşke o ben olsaydım dediğim hikaye kadınları
  düşlerim var...
  uyandığımda yalnızca başını hatırladığım,
  ve asla sonuna kadar görmeyi beceremediğim
  bir adam var düşümde, tam dokunacakken uyandırıldığım
  bir adam, sonumuzun ne olacağını hiç öğrenemediğim
  düşümde bir adam var, benim mi bilemediğim
  bir adam var diyorum, düşünüp düşümden ayrı kaldığım...
• şairin kanı
  
  kanıdır şairin bu sevilmeyen yüz
  gözleri bir köpeğin, bırakmış köpeğini
  tanrısız, kimsesiz, her şeysiz biraz
  gözleri bir başına insanlar gibi
  kanıdır şairin ölümle kımıldamaz
  
  kanıdır, bilirim, şairin kanı
  kocaman bir aşk lekesi yıkanmış eski evlerde
  kanıdır, bir adam ki düşürüp ellerini
  önce yorgun ve asil, sonra mahzun ve ürkek
  beyazı unutulmuş orta çağ resimleri
  
  kanıdır şairin, gecenin her yerinden
  sevişmeye gireriz korkunç ve bıçak gibi
  açılıp yataklara amansız güllerimizle
  sanki biz her cinsel olayda biraz gemici
  bir gidip bir geldiğimiz o hayal illerinde
  
  yüzüdür şairin kanarsa yalnızlıktan
  bir yüz ki upuzun kadınsız günler gibi
  ve nasıl bir acıdır ki, acıyla anlatılmaz
  bir hiçin bir ağızla duraksız kemirildiği
  öyle bir sıkıntı ki ölümle kımıldamaz.
  
  edip cansever
• evet önümüz bahardır biliyorum
  leylaklar açacak biliyorum
  kirazda çıkacak yakında
  iyi şeyler söylemek de gerek biliyorum
  sevfilim güzelim bir tanem biliyorum da
  şimdilik bağışla...
  
  (bkz: turgut uyar)
• gördüğünü gözün ile
  beyan itme sözün ile
  andan sonra bizüm ile
  olasın mihman didüler
  
  çık sema'a bile oyna
  silinsin pak olsun ayna
  kırk yıl bu kazanda kayna
  dahi çiğsin yan didüler
  
  behey abdal nedir halin
  hakk'a şükret kaldur elin
  kese gör gıybetten dilin
  her kulu yeksan didüler
  
  şah hatayi imdi burda
  uğramış onulmaz derde
  mürşid açınca perde
  gör seni mihman didüler
• halka boynumdan geçti
  geçti boynuma kemend
  d harfine bak dedim
  nasıl da soylu duruyor sonunda kelimenin
  harfe bak, harfe dokun, harfin içinde eri
  harf ol harfle birlikte kıyam et
  harf of harfler ummanına bat
  çünkü gördüm ne varsa sonunda kelimenin
  çünkü böndür altında kaldığım töhmet
  uğradığım kinayeler bön ve berbat.
  evet, ilmektir boynumdaki ama ben
  kimsenin kölesi değilim
  tarantula yazdılar diye göğsümdeki yaftaya
  tarantulaymış benim adım diyecek değilim
  tam düşecekken tutunduğum tuğlayı
  kendime rabb bellemiyeceğim
  razı değilim beni tanımayan tarihe
  beni sinesine sarmayan
  tabiattan rıza dilenmeyeceğim.
  gittim su çektim en derin kuyudan
  en hileli desteden
  kendi kartımı çektim
  yaktım belgeleri
  bütün tanıkları yok etmek için
  ricacıları öldürdüm
  onlar bu dumanlı dünyanın
  beni nasıl özlediğini görmüş olabilirdi
  gerçekten özlemişti beni dünya öze çekmişti
  özüm gelinceye kadar bana temas etmişti
  bu dokunuş parlatınca beni
  benden biraz dünya
  isteyen ricacıları
  öldürdüm ve
  kıtal bitti.
  yazık.
  
  (bkz: ismet özel)