hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

• belli bir raddeden büyük maddi sıkıntı hiç çekmedik, annem babam öğretmendi, o yüzden bazı konularda ufak tefek zorluk darlık ama büyük bir şey yaşamadık. o yüzden diğer arkadaşlar kusura bakmasınlar.
  
  çalışmak ve utanmak veya fakirlikten utanmak, sonradan akıl ermeye başlayınca da utandığından utanmak konulu pek çok yazı var burada doğal olarak. bunların hepsi sonradan güç oluyor. öldürmeyen şey güçlendirir hesabı.
  
  böyle bir anım var. sene 1985 falan o civar. ilkokul 4 veya 5'e gidiyorum. babam bir tekne aldı, elinden iş gelir balıkçılık yapıyoruz haftasonları bandırma'da. sabah köründe kalkıyoruz. 6 falan, akşamüstü 4-5 gibi dönüyoruz. akşamüstü 4-5 ve 7-8 arası da 2 saatte balıkları satıyoruz. ben babam ve babamın arkadaş ekibinden birisi daha oluyor. genellikle 3 kişiyiz. o yıllarda marmara denizi bereketli, balık genellikle istavrit, balık ucuz ama çok tutuluyor. dönünce babamın arkadaşı adama atıyorum 4-5 kilo balık veriyoruz, en az 4-5 aile doyar, o gidiyor biz babamla satış.
  
  neyse ben bağırıp çağırmazdım, bandırma liman içi insanların gezinti bölgesi gezerler sen kenarda satarsın ilgilenen yanaşır. neyse bir gün kafamı bir kaldırdım, öğretmenim. öğretmenim lan, bildiğin 5 senelik ilkokul öğretmenim. kendimi sanki bir suç işlerken yakalanmış gibi hissettim, öğretmenim farketti ama baba adamdı beni yüreklendirdi aferin dedi, bu gibi çalışmaların derslerim kadar önemli olduğunu söyledi beni rahatlattı.
  
  işte burada sık sık bahsedilen, burun direği sızlatan o utanmayı ben de böyle yaşadım. ama dediğim gibi çok şükür, bunlar hep ek gelir içindi, bana ekstra harçlık falan, hiç büyük zorluk çekmedik.
  
  teşekkürler metin hocam.