• (bkz: başlık efsane)
  • (bkz: işe gideyim derken avm'ye gitmek)
  • işe gitmek için makyaj malzemeleri almak için işe giden bir insan olarak ya da daha güzeli işten bunaldığım için tatile gitmek için işe gittiğim için inanılmaz deneyimlediğim bir eylem. allah ya bu sistemin ya benim belamı versin, daha da bir şey demiyorum
  • bi adam vardı adı şimdi aklıma gelmedi, inin cinin top oynadığı bi yere ,çok ucuza bi kulübe yapıp orada yaşamaya başlıyo sonra işte diğer insanlar olmayınca hayatın ne kadar ucuz olduğunu gösteriyo falan filan. ne gerek var olum böyle şeylere lüks restoranlarda yemek yiyip instagramdan paylaşsana mal bu herif yemin ediyorum gerizekalı.
  • (bkz: işten çıkarken adama ingilizce işten çıkmak)
  • tuketim toplumunu ozetleyen cümle. insanlarin cinsellik disindaki tek hazzi yeni ciciler alip beynine dopamin salgilatmaktan ibaret.
  • on numara anlatım. işe yeni giren bir tanıdığım daha işe girmeden iki-üç maaşlık ayakkabı kıyafet ve kozmetik ürünü aldı. eğer bu tarz bir harcama için işe giriyorsan sen çalışma en iyisi.
  • barinacak mutevazi bir konut ve onunde birkac donum topragi ekip bicerek, doymamiza yetebilecek kadar besin elde etme fikrini benimseyememis olmamizdan kaynaklanan sebeplerden sadece biri.

    ıse gitmek icin kiyafet almak icin ise gitmek yetmiyor ustelik.
    kat kat, takim takim, renk renk, cesit cesit almak da gerekiyor.

    kim icin?
    ne icin?
  • (bkz: ya nolacağıdı)
    yaşamak için yiyoruz, yemek için yaşıyoruz.
    birşeyler satın almak için çalışıyoruz, çalışmak için satın alıyoruz.
    şahsen kendi adıma ben, tatil için çalışıyorum, tek motivasyonum bu. yeni yıla girmeden en az 2 ay önce stratejik izin alma dönemlerini belirleyip, bir yıl önceden izin formunu dolduran da benim, evet.
    napalım, tüketim toplumu olmaya, herşeyin en iyisine, en güzeline sahip olmak için çocukluğumuzdan beri at gibi yarıştırılıp, koşturuluyoruz. başka türlüsünü bilmiyoruz ki. hep bir rekabet ortamı. onun var benim neden olmasın, o gidiyor ben neden gidemiyorum, o giyior ben neden giyemiyorum. kabul etmek istemeseniz de aslında hepiniz biraz böylesiniz.
    sadece bazılarımız yaşamak zorunda olduğumuz bu hayata biraz daha renk katmak isterken, bazıları hep yarına yatırım yapmayı tercih ediyor.
    yoksa kim için, ne için hakikaten?
    neden daha basit hayatlar yaşayamıyoruz?
    bir gün hırslarımızdan vazgeçebilirsek, hepimiz çok daha mutlu olabiliriz. böylece mutluluğu başka yerlerde aramak zorunda kalmayız.
    özet olarak; şuncacık alışveriş mutluluğunu bize çok görmeyi lütfen!
  • yıllarca önce çoook az maaşlı bir işim ve nefret ettiğim bir patronum vardı.

    bahsedilen duruma düşmemek için hiç iş kıyafeti almıyordum.

    şirkete, çok üst düzey ve önemli misafir de gelse üstümde demode ve eski kıyafetler oluyordu.

    kendimce böyle bir protesto yöntemi geliştirmiştim.
hesabın var mı? giriş yap