kimseyi özleyememek

• çocukluğumdan beri yaşadığım durum.
  
  yaşayan / ölmüş, kimseyi özleyemiyorum ve özlemiyorum.
  
  anne, baba, kardeş, eş, çocuk... hiçbirini senelerce görmesem özlemiyorum.
  
  başıma iş de açıyor. eşim çok kızıyor. rol de yapamıyorum hemen anlıyor.
  
  var mı bunun bir adı psikolojide? ya da tedavisi?
  
  gerçi tedavisini istemem. ben iyiyim böyle.
• bunu cok dusundum neden diye ..bilmiyorum...
• hiç kimseyi özleyemiyorum. çok sevdiğim arkadaşlarımla bile uzun süreler görüşmediğim oluyor. ama görüşmek fırsatı gelince sanki daha dün berabermişiz gibi muhabbet akmaya başlıyor telefon görüşmeleri saatlerce sürüyor. ya da çok iyi vakit geçirdiğim ortamları özleyemiyorum insan hiç özlemez mi? hani geçmişe gitmek mümkün olsa şu tarihe gitmek istiyorum diyemem heralde. amaan derdimi seviyim.
• boyle bir gercegim var evet.kimseyi arayip sormak,sohbet etmek icimden gelmiyor.ınsan iliskilerim esasen iyidir,asosyal de degilim ama kendi kabugumda yasamak acikcasi beni daha bir mutlu ediyor.
• hiç kimseyi özlemeyen insanın içinde bulunduğu durum.
  herkesi "elinin altında" olarak görüp sürekli arayıp sorma ihtiyacı duymamaktan kaynaklanıyor herhalde.
• içinde bulunduğum durumdur. üzücüdür. tedavi edilmeliyimdir.
• zamanında tüm duyguları dibine kadar yaşamış bi nevi hayatı sikilmiş insandır
• aslında kimseyi gerçekten benimseyememektir. bazen ölümü hiç öğrenmemek bazense zamanın göreceliğidir.alışmaktır, unutmaktır.hatırlayamamaktır. özleyememek, kesinlikle özlemekten daha zordur.ardında kocaman bir kabulleniş yatar.
  insan, yukarıda yazdığım her şeyi kabullenir.özleyememek cezaların en büyüğüdür.
  özlemek ise iki türlüdür.bir gerçeği vardır bir de sahtesi.gerçek olan özlem dönüştürür, hissettirir, en azından yaşatır. sahte olansa kalıplaşmış kelimelerin arkasına sığınır.özlediğini düşünürsün fakat özleme dair en ufak bir kırıntı yoktur.tüm bu "ah o eski günler, nerde o ruh " vb sözcükler sahte özlemin birer parçasıdır.gerçekten özleyen insanlar değişirler, dönüşürler, iyileşirler.