sahtesi olmayan tek duygu

• nefret
  
  (bkz: dostoyevski)
• korkudur. korkuyu hissetmek gerçeğin ta kendisidir.
• buraya ciddi ciddi bir duygu yazıp çok iyi tespit yaptığını sananlara ben bir meslek adı söyleyeceğim;
  
  (bkz: oyunculuk)
  
  her his sahici ve inandırıcı şekilde tiyatro sahnesinde, dizi-film setlerinde canlandırılabilir. buna inanın :)
• fakirlikten utanmak
• benim için öfkedir. birine bir şeye ‘öfkelenmiş’ ya da ‘öfkelenmemiş’ gibi yapamam. ama bazı insanlar çok güzel saklayabiliyor o ayrı.
• cesareti tek geçerim. çoğu zaman sahtesi bir höte bakar.
• kindir o. kin yıllarca sürebilir ve sürdükçe kendi içinde beslenir ve büyür. sahtesi de olmaz bence.
  
  birine bir şey olur, çok üzüldüm tepkisi duyarsınız. gerçek mi şimdi bu?
  senin adına sevindim. gerçek tepki mi bu? yoksa sahte mi?
  seni gördüğüme mutlu oldum. bu da sahte, yapay.
  cesaret, cahil cesareti var. gerçek cesaretle bir değildir. bir de kalabalıkta gaza gelip önden önden giden sonra tırsıp götün götün geri kaçan.
  
  kin hariç her duygunun az çok sahtesi olabilir.
• öfke.
• bence yok.
  ancak çok ani gelişen bir olay karşısında yaşanılan ani şok, şaşkınlık gibi duygular sanırım sahte olamazlar. aniden gelişmiş işte, sahtesini kurgulayacak vakit yok. misal birden gelen bir kalp krizi yaşanılan şokun korkunç bir sonucu olabilir.
• tabularımız yüzünden, dokunulmazlıklar yüzünden anne sevgisi/çocuk sevgisi yazanlar olmuş.
  
  kendi konforu için çocuğunu bırakan anneler tanıyorum ne yazık ki.
  birebir konu açıldığında üzgün görünürler, yalandan ağlayamazlar bile. ama verdikleri karar ve attıkları adımlarda işlerin öyle olmadığını kabul etmek istemeseniz de görürsünüz. konduramazsınız ama her anne kutsal filan değildir. sevgi öğrenilen ve emek isteyen bir duygudur. evrimsel içgüdülerle de karıştırmamak gerekir.