insanlar kendi başlarına da her an gelebilecek bir sorunla karşılaşan insanlardan genelde uzaklaşıyor.kaçtıkları arkadaşınızın kendisi ya da başına gelen sorun değil.o sorunun kendi başlarına da gelme ihtimalini her an hatırlatacak olması.
biz engeli olan insanlara doğru yaklaşmayı pek de bilmeyen bir toplumuz.ne yazık ki ya acır, ya dalga gecer, ya yalnız bırakır bir kısmımız.o yüzden engelli hale gelme korkusu bilinçaltımıza işlemiş durumda.daha kötüsü bu insanlara normal davranmayı becerememekten korkuyordur yalnız bırakanlardan bazıları.ya acır ve acıdığımı ona belli edersem diye düşünüyor olabilirler.zaten sahip olduğu ve ihtiyaç duyduğu bir yetiyi kaybetmenin sıkıntısını çekmekte olan bir insanı bir de bunun getirdiği sosyal sorunların kucağında bir başına bırakırken hic acımıyoruz ama nedense.bunun tam tersi bir duyarlılığa bir örnek gördüm geçenlerde.keşke biz de bu kadar duyarlı olabilsek mesela:
komşusu için işaret dili öğrenenler