insan modern hayatta ruhsal ve bedensel olarak o kadar yoruluyor ki, kendi ihtiyaçlarını bile karşılamaya eriniyor akşam eve geldiğinde çoğunlukla. durum böyleyken bir çocuğun (ve eşin) fiziksel ve sosyal ihtiyaçlarını nasıl karşılayabiliyorsunuz o halde? insan hep bir şeylere üzülüyor ve bunları çözmesi gerekiyor kendi içinde, bunlara kafa yorarken nasıl çocuğunuza tüm odağınızı yöneltebiliyorsunuz? kendi sorunlarınızla baş edemezken nasıl çocuklarınıza yeterli olabiliyorsunuz? yoksa kendi sorunlarınızla baş edebiliyor musunuz çoğunlukla? tükenmiş hissettiğinizde nasıl eve gelip onlara yemek yapmaya devam edebiliyorsunuz? nasıl sinirliyken onları kırmamayı başarıyorsunuz? nasıl üzgünken kendinizi soyutlama ve kapatma dürtünüzü bastırıp işlerini görebiliyorsunuz? nasıl gündelik ve geleceğe yönelik kaygılarınızın yükünü omuzlarınızda hissederken her şey normalmiş gibi onlar karşısında sağlıklı gözükebiliyor ve aktif kalabiliyorsunuz?
ebeveyn değilim ama ebeveyn olunca bence bunları yapabiliyor olmam gerekecek. yanılıyor muyum? bunları yapacak yetiye sahip olmadıkça insan ebeveyn olmamalı mıdır? yoksa yok sandığımız ve şu an bulamadığımız güç içimizde midir, ortaya çıkacak mıdır zamanı gelince?