spontanite tiyatrosu

• istanbul sanat merkezi^*'nin 2. veya 3. katında genelde cumartesi geceleri gösterileri olan tiyatro.
  burda aslolan seyirci katılımıdır. seyirciler sırayla hikayeler anlatırlar ve onların anlattığı hikayeler sahnede sergilenir.
  mesela, birisi kalkıp sevgilisi - kendisi ve annesi arasında geçen bir hikayeyi anlatıyorsa; sahnedeki oyunculardan birisi anlatan, biri sevgilisi ve biri de annesi rolüne bürünür. böylece anlatılan hikaye anında sahnelenir.
  aslen olay empati üzerine kuruludur. bu normalde bir terapi şeklidir. olaylara başkalarının bakış açısından bakabilme ve geniş bir perspektiften yaklaşarak sorunları çözebilme yetisini kazanmayı amaçlar.
  bu tiyatro da burdan yola çıkılarak oluşmuş sanırım ve çok da başarılı olmuş.
• seyircilerin öykülerinin oynandığı ve yanlızca bir kez oynandığı spontan, yaratıcı ve terapötik bir tiyatrodur. spontanite tiyatrosunun ve psikodramanın doğuşu yirminci yüzyılın başlarına rastlar.
  spontanite tiyatrosunda olan bitenden herkes sorumludur. gerçek yaratıcılık sorumluluk almakla mümkündür ve yaratma cesareti kavramı buradan doğmuştur. hikayeyi anlatan, oyuncular, müzisyen ve yönetici bir defalık oyunda aynı derecede sorumluluk alırlar. oyun bir kez daha tekrar edilmez ve akıp gider.
• şu sıralar istanbul psikodrama enstitusu tarafından afife jale sahnesinde sergilenen gösteri. seyircinin anlattığı hikayelerden anında çıkardıkları duygu durumlarını yansıtan ve çok eğlenceli zamanlar geçirten bir gösteri. bu sezonun son gösterisi ondört nisan pazartesi...
• psikodrama grup psikoterapisinin kurucusu j. l. moreno tarafından 20. yüzyılın başlarında oluşturulmuş bir tiyatro türü. aslında bu tür, sahneleme özellikleri nedeniyle ismiyle çelişecek ölçüde tiyatroya karşı bir duruş sergiler. yazılı metin, kurgu, rollerin önceden belirlenip, oyunculara dağıtılıp, çalışılması, seyircinin pasif izleyici konumunda olması, bu tiyatronun amaçlarına aykırıdır. oyuncular sadece sahneleme tekniklerini öğrenmek, kişisel spontanlık ve empati kurma becerilerini geliştirmek üzere eğitim alırlar. oyunun en başından itibaren lider konumunda olan kişi seyirciyi, iç dünyasını paylaşmak üzere cesaretlendirir. seyirci paylaşmazsa sahnede oyun da olmaz. liderin görevi seyirciyi ısıtmak, paylaşımı sağlamak ve sahnedeki oyuncuların hangi tekniği kullanacağına karar vermektir.
  
  günümüzde daha çok playback tiyatrosu olarak isimlendirilir. yaygın olarak kullanılan sahneleme tekniklerinden bazıları; tablo, akışkan heykel, koro, büyüteç, zıtlıklar, kuklalar, ve eylem şiiridir.
  
  sahnede amaç, seyircinin anlattıkları yoluyla iç dünyasındaki malzemenin yani alt metinlerin, duyguların, çelişkilerin, beklentilerin oyuncular tarafından algılanması ve eyleme dökülmesidir. böylelikle seyirci sahnede kendisini “görür” ve bu yolla farkındalık kazanır. moreno zaten bu tiyatro türündeki deneyimleri yoluyla, tamamen eyleme dönük bir ruhsal gelişme ve tedavi yöntemi olan psikodramanın temellerini atmıştır.
• (bkz: improvisational theatre)
  (bkz: tiyatro sporu)
• 4 haziran 2011 cumartesi akşamı çok güzel bir gösteriyle sezon finalini yapmış olan sevgili oluşum.
• (bkz: oyuncu arkadaşlar istanbul)
• rol, eylemin; eylem spontanite ve yaratıcılığın anahtarıdır...
  
  spontanite tiyatrosunda olan bitenden herkes sorumludur.
  gerçek yaratıcılık sorumluluk almakla mümkündür ve yaratma cesareti kavramı buradan doğmuştur.
  hikayeyi anlatan, oyuncular, müzisyen ve yönetici bir defalık oyunda aynı derecede sorumluluk alırlar.
  oyun bir kez daha tekrar edilmez ve akıp gider; tıpkı yaşamda olması gerektiği gibi.
  tarihi değiştiren kişiler arkalarına bakmayan ya da oralara saplanmayan kişilerdir.
  bu onların spontanitelerinin ve yaratıcılıklarının kanıtıdır.
• 20 haziran'da bahçeşehir üniversitesi'nde gösterimi olacak olan tiyatrodur. afişinde şöyle bir söylem yer almaktadır;
  
  spontanite tiyatrosunda yaratılana herkes katkı yapar. yaratıcılık sorumluluk almakla olanaklıdır ve cesarete ihtiyaç gösterir. hikayelerini anlatanlar, oyuncular, müzisyenler ve yönetici bir defalık oyuna aynı anda katkıda bulunurlar ve bir kez daha tekrar edilmez ve akıp gider; tıpkı yaşamda olduğu gibi.
  
  sahnede kendini görmeyi deneyimleyebileceği kaç fırsatı olabilir ki insanın?