un homme qui dort

• bazen saatlerce bir ağaca bakıp oylece duruyorsun, onu betimliyor,didik didik inceliyorsun; kökleri, gövdeyi,dalları,yaprakları,her bir yaprağı,yapraktaki her bir damarı,sonra yeniden her bir dalı inceliyorsun ,ve böylece , aç bir bakışının ısrarları görmek istediği ya da yarattığı ilgisiz biçimlerin sonsuz oyunu sürüp gidiyor: algıların geliştikçe agaç daha paramparça oluyor ve yeniden doğuyor, yeşilin binbir çeşidi, aynı ama yine de farklı binlerce yaprak.tüm yaşamını bir ağacı karşısında geçirebilirmişsin gibi geliyor, onu tüketmeden ,anlamadan, çünkü anlayacağın birşey yok; sadece ona bakarak. bu ağaç hakkında eninde sonnda söyleyebileceğin tek birşey ağaç olduğudur; bu ağacın sana söyleyebilecegi tek şey de bir ağaç olduğudur: kök, sonra gövde. sonra dallar, sonra da yapraklar. ağaçtan daha başka bir hakikat bekleyemezsin. ağacın sana önerecek bir ahlakı,sana verecek bir mesajı yoktur.