bir yudum daha

• masadaki tüm cümlelerin üzerine geceyi ve herşeyi bitirmeden önce bardağa bakılarak yapılan son hareketin sözü.
  
  bir yudum daha
  
  önümdeki biraya bakıp kala kaldım
  kenarından süzülen damlacıklara daldım
  ne kadar doğal ne kadar içten
  sigaramı alacaktım dumanını gördüm
  ne kadar sıcak ne kadar akışkan
  bu gün ben varım başkaları yok dedim
  yutkunmakta zorluk çektiğim o an
  ellerim titriyor sıcak bir göz arıyor
  ama canlarım bile uzak yetişemeyecek kadar sapa
  bir yudum daha...
  içeride bir can yatıyor öyle bir can ki...
  ver derse düşünmem hiç bir şeyi
  aklım karışık bir bulmaca gibi
  oturmuyor hatta ısrar ediyor dağınık kalmakta
  yakalıyorum birini, yeri belli
  ama diğeri kaçıveriyor bir önceki yerinden
  sığdıramıyorum hiç birini
  gözlerim bakmak istemiyor sanki
  el yordamıyla bulmaya çalışıyorum
  aydınlıkta bir ama gibi
  bir yudum daha...
  amfimin cızırtısını duyuyorum loş bir ışıkta
  yıllardır bitirdiğim ilk beste gibi
  etraf kablo dolu karmakarışık sanki hayatım gibi
  monitörün ışığı parlıyor gözlüğümde ama yansımıyor gözlerime
  bu can burada değil gibi
  yutkunuyorum sürekli boğazım ağrırcasına
  tutuyorum gözlerimi ellerim olmadan
  isyan ediyor sanki tüm kriterleri bozulmuş sevgim
  nefret ediyorum tüm kalbimle arzularken
  yeminler ediyorum bir daha dönmemecesine
  ellerimin çizgilerinde kayboluyorum.
  bir yudum daha...
  gözüme ilişiyor çalmayan telefonum
  neredesin niye bağırmak istiyorum hatta azarlamak
  ama durağan bir soğuk geliyor kulaklarıma
  sanki la sesi bile değişmiş...
  salı günü aldığım en güzel hediyeydi
  karnenin üzerinde bir çift küçük el
  yanındaki takdir hariç
  eserimin gözlerine bakıyorum sonsuzca
  habersiz hayatta elindeki en değerlisiyle
  geçen perşembe’ den bu yana...
  kanlarım nerede annem babam?
  ulaşılmaz bir hediye gibiler
  bir yudum daha...
  dirseklerimdeki sızı parmaklarımın tembelliğini körüklüyor
  dağınık masamın üzerindeki her şey alayla bana bakıyor
  yapamadığımı yüzüme vururcasına
  neden ben ? neden şimdi?
  cevapsız bir pandora gibi
  yaklaşmak istemiyorum bile aklıma
  yatay tüm çizgilerinden uzak hala gözüm telefonda
  arkadaşlarım? hayir kapıdaki rutin sessizlik
  bir yudum daha...
  yanağımdan akan gözyaşım siliniveriyor
  bir parmak darbesiyle tıpkı
  karınca yuvasının üzerinde oynayan çocukların yaptığı gibi
  kelimeler çizgi olmuş hayatı anlatmaya çalışıyor
  sanki oradaymışim gibi
  elimdeki kaleme rağmen tuşlar bağırıyor çağırıyor
  her güzel kadın gibi
  bir yudum daha...
  kapılarım kapalı sessizlik arkadaşım
  tuşların çıkardığı seslerden gayri
  g h k e b ...
  hepsine bakıyorum anlamsızca basmak bağırmak ve ağlamak istiyorum
  izin vermiyor gözlerimin neferi
  bir yudum daha...
  sıklaştıkça yudumlarım
  kulaklarımdaki ses te artıyor son 7 gündür olduğu gibi
  bir yudum daha...
  bir yudum daha...
  cesaretimi sorguluyorum ama cevap alamıyorum...
  kendime korkak demekten nefret ettim
  ilk defa bu kadar acizim...
  ve soramıyorum neden niçin
  veya acaba olur mu?
  ...