duygut

• (bkz: duygu) ve turgut.
  fethiye'de yerleşik hayata geçmemiş yörükler, onların da bir kısmı turgut'a duygut derlerdi. (leman dergisinde turgut özal'a atfen thor god^* denilmesini anımsıyorum.)
  
  benim çocukluğumdaki duygut yaşıtım, sapanla iyi kuş avlayan (ben sapancı değil kapancıydım), görek bir çocuktu. kıtırımcı veli'nin oğluydu. bu veli'nin dedemle çok maceraları vardır. annesinin adı sultan, anneannesi kara emine. veli damat, atipik, hepsi yörük ve göçer, ama o bir tür iç güveyi, eve-katma olmuş oluyor. çocukluğumun en önemli delisi, evsiz meczubu havana ise ailenin lideri kara emine'nin kardeşiymiş. kara emine'nin köyümüzün kuzey tarafında, suyunu filan eşekle taşıyarak götürdükleri, çalılıklar arasında ufak bir düzlükte çadırları olurdu. oraya 'kara emine'nin yurdu' denirdi. nereli, nereden gelme olduklarını bilmiyorum/z. ama şaşırtıcı bir tanımlamaları var, onlar düz yörük değilmişler de hayta imişler.