kuzey defterleri

• lale müldür'ün şiirromanı ya da şiirormanı.
• okumakta çok zorlandığım kitap. beni mi yazmış bilemedim.
• "içimizde dönen yıldızlara bakıp sessizce
  düşlerin kışını ciğerlerimize dolduruyoruz
  hep yarıda kalan dostluklar sürdürüyoruz
  çekiciliğini kararsızlıktan alır sonlu varlığımız
  uzayda acının sonsuz titreşimlerini yayan
  bir yıldızdır kahkahamız..."
  
  -lale müldür
  
  ayrıca (bkz: istanbul/246) #2299125
• lale müldür'ün yurtdışı günleri günlüğü formunda kaleme aldığı şiirlerden oluşan kitabı. evinin dışarıya en hakim penceresinin önündeki koltukta yazılmış o şiirler. avrupalı bir insan, avrupalı bir dil ve sancı. lirik bir söylemin arasına sıkışmış kuantum ve metafizik kardeşlik.
  gezgin bir tat da alabilirsiniz okurken. mesela aklımda kalan şiirlerinden bir kaçı; yeryüzünde kaçak ve serseri olacaksın:tcdd, gotik bir masal hermetik haç yolları, kuzeyde bir pencere...
• sereserpe bissürü imaj bırakıyo okurken insanın aklında.
  gezdiriyo yani.
  
  'rusların rönesansında bir gün prusya mavisi bir trene bindim.'
  (herkes sevdi, rhoda, opium vb.)
• (bkz: siiroman)
• bi de ; " olanaksiz aldanma, gunes kanatlarimizi yaktigi zaman ve hersey bizi asagiya cektiginde, bu notlarin ne gibi bir inandiriciligi olabilir? " diyor ki, vay benim emeklerim..
• sisler açılıp da eski tip tekneler iyi karıştırılmış
  odun külleri gibi rüyalarda belirdiğinde onu hep aynı
  yerde bekliyor olurdum gri bir koltuğun üstünde
  bekliyor olurdum onu bekliyor olurdum onu ben hep
  bekliyordum böyle gemilerin yavaşça deniz dibine kaydıkları yerde
  sıkıldığım için bekliyordum belki de
  beklediğim için de belki
  bir şeyler hep kayar kayar giderdi denizdiplerine
  gümüş balıkçılar eski bir şişe yitirilen yüzükler
  eskil denizkızları bir de kayar giderlerdi öylece
  bekliyordum ben hep fırtına bekler
  gibi ya da yavaşça dönüşmesi gibi bir kömürün elmasa
  bekliyordum ben de öyle çiseltiler gibi dinmesini
  birşeylerin dinmesini kendimin dinmesini yağmurun
  o sonsuz yağmur ülkesinde dinerdi sonar yağmur
  birşeyler akıp giderdi akıp giderdi yürek
  küllenmiş sedrelalar gibi belli belirsiz hareketlerle
  kendilerini belli eden bitkiler gibi
  akıp giderdim sürüklenirdim ben de…
• .........................
  kağıttan bir şey tutuyorum başımın üzerinde yüzüm
  suskunlukla öne eğik, kollarımla çizdiğim üçgenin ortasında
  bir üçgen tutuyorum. yazık ki bir yunan tanrıçası değilim ben
  ışıldayarak kollarında özgürlük ateşini gösteren. bakışlarım
  tedirgin yüzüm yılgı dolu kollarım halsizlikle yukarı
  böyle yapılmış. ………………………………………
• .................................................
  bir şey olacak biliyorum ama ne.
  antartika’da söylenebilirdi belki.
  söylenebilecek tek şey kendimizi unutmanın
  mümkün olduğudur. kim görüyor buz denizlerinin
  metal ışığını? kimse. buzu görmüyoruz çünkü.
  buz görünmeden once buzlu yerlerden ufka
  akseden ışığı hissediyoruz yalnızca.
  birşey olacak biliyorum ama ne.
  daha az parçalanmış bir dünyada söylenebilirdi belki.