tragedyalar iii

• edip cansever'in ölümcül tragedyalarından üçüncüsüdür.
  
  episode
  
  çünkü bu kahverengi akşam saatlerinde
  her şeyi en soğuk ölçülere vuruyoruz
  bir uzak han kavramına. hanların
  rahmindeki bir yolcuya, bir semendere
  ve soğuk bir çağdan geçiyoruz. çağlardan
  başımızda siyah bir hale.
  
  koro
  
  birdenbire yapayalnızsanız her yerde
  ve bundan korkuyorsanız
  en küçük şeylerden bile. örneğin birine saati sorsanız
  karşıdan karşıya geçseniz bir caddede
  sesinizi alçaltıp dikkatle bakaraktan çevrenize
  biriyle bir şeyler konuşsanız
  ve her gün kitaplar, dergiler alsanız. postacı her gün mektup getirse
  sözgelimi bir resmi dairede
  fazlaca oyalansanız
  şöyle bir iki otobüs kaçırsanız üst üste, neden olmasın
  kaldı ki, hiçbir şey yapmasanız bile
  tuhaftır
  sanki herkes kuşkuyla bakacaktır yüzünüze.
  
  ve işte bir lokantaya girdiniz, garsonla çene çaldınız
  şarapla yiyecek bir şeyler söylediniz, hepsi bu kadar
  
  biraz da güldünüzdü aklınızdan geçen bir şeye
  ya gülünç bir olaya, ya önemsiz bir söze
  ama az ötede düğmeleriyle oynayan
  ve yiyen tırnaklarını bir adam
  duraksız sizi izliyordur belki de.
  
  ya da bir dernekte üyesiniz, azıcık mutlusunuz
  ya da küçük bir memur bir banka servisinde
  durmadan suçlusunuz
  durmadan suçlusunuz
  durmadan suçlusunuz ve artık kendinizi
  gücünüz yok ödemeye.
  
  giderek siz oluyorsa bütün bir kalabalık
  yüzünüz yüzlerine benziyorsa, giysiniz giysilerine
  ansızın bir hastanın kendini iyi sanması gibi
  gücünüz yetse de azıcık bağırsanız
  bir yankı: durmadan yalnızsınız
  durmadan yalnızsınız.
  
  episode
  
  yani bizim hiç korkmadığımız şeyler
  doğrusu en çok korktuğumuz şeylerdir gerçekte
  içimizde kahverengi bir dağ ölüsü yatar
  bir yarasa ayaklanır. aç gözlü bir kuş
  varır kocaman bir şey olmanın bilincine
  birden bir ses biçiminde, radyomuzun içinde
  duyurur iki caz parçası arasından biri
  ya gülünç bir yas töreni
  ya toptan bir öldürme.
  
  belki de
  soğumaya yüz tutmuş bir fincan sütlü kahve
  dönüşür ellerimizde kanlı, kırbaçlı
  bastırılmış bir greve, yırtılmış dövizlere
  örneğin üç yüz ölü, bir o kadar yaralı
  ve sömürge şapkalı ve sten tabancalı
  gözü dönmüş biriyle
  o güvenlik manşetleri birtakım gazetelerde.
  
  yani bizim hiç korkmadığımız şeyler
  belki en çok korktuğumuz şeylerdir gerçekte
  ki bütün işkenceler, ezinler ve kırımlar
  damlayan bir musluktur yerine göre
  yoksa bir enkaz altında bir ölüm
  ya da puslu bir havada, bir cinayette
  bir ölüm
  ölümün anlamı ne?
  
  koro
  
  sizin hiç korkmadığınız şeyler ya da hep öyle sandığınız
  beslenir kimi zaman de sevgilerle
  çok içten bir selamla ve içten bir gülümsemeyle
  işte her sabah rastladığımız birinin
  durakta, yolda, işyerinde
  ya da bir meyhanenin kuytu bir köşesinde
  yıllarca süren o dostça ilişkinin
  ve hatta bir sevgilinin
  yerine
  kin dolu gözleriyle bir ölüm yargıcı gibi
  biri
  kapkara giysilerle, özenti bir zincirle
  öyle
  dikilmiş sorguya çekiyor sizi
  ve sakın sormayın işte: bir hesap yanlışlığı mı, değil mi
  vakit yok öğrenmeye.
  
  canım en basiti, arkanızdaki bir duvarın
  mineler, sarmaşıklar, o yaban gülleriyle
  örtülü bir duvarın ansızın
  kanlı, kireçli bir taş yağmuru halinde
  korkunç bir silah olduğunu yerine göre
  düşünün
  ve sakın sormayın işte: bir hesap yanlışlığı mı, değil mi
  vakit yok öğrenmeye.
  
  ya da bir düşte yürüyor gibi
  islak mavi bir sabahtı, açtınız pencerenizi
  şöyle bir gerindiniz, gökyüzüne baktınız
  tutarak sapından bembeyaz bir karanfili
  sevinçle okşadınız
  ve içerde kahvaltınız bekliyordu sizi
  öyle ki, kahvenizi içiyordunuz, birazdan çıkacaktınız
  tam o sıra kapının zili
  tuhaf şey.. bu saatte.. kim olabilir ki
  ve işte az önce aldınızdı gazeteleri
  öyleyse?
  yaktınız bir sigara daha, kapıya yöneldiniz
  bırakıp masaya kahvenizi
  kilidi çevirdiniz, açtınız kapıyı usulca
  bir kurşun!
  
  birden o zamansız, o yersiz başdönmesi
  hani av araçları satılan bir dükkan vardı
  içi doldurulmuş çulluklar, kardelen çiçekleri
  bir kurşun!
  geçerken uğrardınız, iyiydi, cana yakındı
  yeleğinden çıkmazdı elleri
  bekardı, umutsuzdu, yalnızdı
  ve belki..
  bir kurşun!
  sormayın kendinize: bir vahşet mi bu, değil mi
  düştünüz sırtüstü yere ve işte avlandınız
  sadece avlandınız
  ağız dil bilmaz söylemeyi.
  
  ötede
  islak mavi bir sabahtı. gökyüzü
  bembeyaz karanfiller, pencere
  kahveniz, masanız, kahvaltınız
  bir yankı
  ve bütün çay fincanları: durmadan yalnızsınız
  durmadan yalnızsınız.
  
  ağit
  
  gün bitti. saat kaç. bitecek mi bir gün savaşımız
  hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de
  dönüp dönüp arkamıza baktığımız
  bir dünya kalıntısı üstünde
  hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de.
  
  koro başi
  
  daha bir sürü böyle
  silahlar eleştirecek sizi belki de
  işte siz
  toplayıp susacaksınız içinizdeki ölüleri
  bakmadan geçeceksiniz o duvar diplerine
  gözleriniz olacak, yüzünüz, elleriniz
  ne korku, ne kin, ne de yenilme
  ve asıl günleriniz olacak, günleriniz
  duyup da bilmediğiniz, bilip de tatmadığınız
  dünyanın tekdüzenli renginde.