hesabın var mı? giriş yap

  • sene 1997
    istanbul'a yeni gitmişim.
    çocukluk arkadaşım, can dostumla kadıköy postanesinin önünde saat 1'de buluşacağız.

    ben avrupa yakasından iett ile geliyorum. fırtına, kar, buz. rüzgar, insanın bir kulaklarından girip diğerinden iki misli çıkıyordu. deve katarı ağır aksak ilerliyordu. hava kül ve katran kokuyordu. manzara tam benlikti. neyse dağıtmayalım konuyu.

    kar, buz, trafik derken benim saat 1'de kadıköy'de olamayacağım belli oldu. başladım stresten kaşınmaya, "ya arkadaşım bekleyemez çekip giderse" diye. muhtemelen benim kar, fırtına, trafiği görüp geri döneceğimi de düşünmüş olabilirdi. ama ne olursa olsun gidecektim, geri dönmedim. saat oldu 2, daha yeni boğaz köprüsündeyiz, gıdım gıdım ilerliyor otobüs. saat oldu 2,5, sonra 3. hala varamadık amısına koduğum kadıköyü'ne. "arkadaşım şimdi çoktan gitmiştir, nasıl döneceğim bir daha aynı yolu" endişesi sardı, bitirdi beni. saat 3,5'a doğru kadıköy'de oldum, düşe kalka koşarak postaneyi buldum. "yok yok kesin gitmiştir, beklemez bu kadar saat" diyorum bir yandan. postanenin ön tarafından göremedim onu. dizlerimin bağı çözüldü. hafif diğer tarafa doğru baktığımda, karın, soğuğun ortasında tir tir beni bekleyen arkadaşımı gördüm. vazgeçip gitmemiş, it gibi titrese de beni beklemişti. koşarak sarıldım ona. garibim, 2,5-3 saate yakın beni beklemiş o soğukta.

    -işte böyle buluşuluyordu.

    şimdiki gibi kimse dakka başı osuruk gibi "qanka 10 dakikaya ordayım" diye birbirine mesaj atamıyordu ama insanlar bıçak gibi sertti, mertti.

  • yakın kız arkadaş göğüs dekolteli bir kıyafet giydiyse işin çok zor. ben bakmak istemiyorum, gerçekten kızı arkadaşım olarak çok seviyorum ve hiç bir fantezim falan da olmaz ama göz bir anda oraya kayıyor işte. (erkek arkadaş bile bağrı açık geziyorsa konuşurken bir anda dikkat oraya kayabiliyor yanlış anlaşılmasın bura.) o anda kız da bunu gördüyse hemen bi kıyafeti çekiştirmece başlıyor. bu durumda ben de otomatik olarak sapık durumuna düşüyorum.
    bundan sonra karar verdim tabi, eğer göğüs dekolteli bir kıyafet giydiyse o gün muhabbeti en alt seviyede tutuyorum ve sapık damgası yemekten kurtuluyorum. çünkü hayatta en sevmediğin şeylerin başını çeker sapık muamelesi görmek.

  • durgun zekam sonradan olmayıp vakumla doğmanın yan etkisi olduğundan çocukken hele hele soyut kavramlara kafam asla basmazdı. nerde bu allah gidelim görelim soruma o dünyada değil cevabını aldığımda oluşan zincirleme reaksiyonu utanmadan yazıyorum aşağı

    1 allah dünyayı yarattığına göre yaşlı-> yarattığı şeyin içinde olamayacağına göre uzayda-> uzayda ne var? gezegenler-> ben hangisinin adını biliyorum? satürn-> demek ki allah satürn'de

    2 banyodan açılmamış bir permatik bulunur babaya gidilir. baba burda ne yazıyo? (baba) satürn*-> üzerinde ne var? bi adam resmi-> baba satürn'de insan var mı? (baba) yok.

    sonuç: tanrı nerde? satürn'de-> permatik'in üzerindeki adamın suratında kocaman beyaz bişey var* ne bu? sakal. allah yaşlı mı? yaşlı. sakalı var mı? muhtemelen-> baba bu resimdeki allah mı? (baba) hayır oğlum.

    yıllarca nerde yanlış yaptığımı düşünüp durdum sonra.

  • o kadar şey oldu sokağa çıkmadılar bunun için mi çıkacaklar züktürüp otursunlar evde covid var yüzyüze eğitim yok size nah peyker!

  • yer italya

    -sizin ülkede maşallah diye bi kamyon şirketi mi var?
    -yoo neden
    -her gelen türk arabasında maşallah yazmakta
    -hmm gachayım...

  • temel kavramlara bakarak net karşılaştırma yapacak olursak:

    -kontrast (contrast)
    oled tv’lerde teorik olarak sonsuz kontrast var. yani oled tv’ler bu konuda mükemmel.
    -> kazanan: oled

    - siyah seviyesi (black level)
    aslında kontrast ile direkt alakalı bir madde ama ayrı olarak yazıyorum. oled tv’de her bir piksel kendini aydınlatabildiği için iki komşu pikselden birisi tamamen kapatılabilirken diğeri beyaz olabiliyor. muazzam bir keskinlik sağlanabiliyor. qled ne yazık ki bunu sağlayamıyor.
    -> kazanan: oled

    - gri tekdüzeliği (gray uniformity)
    oled’lerde her bir piksel kendini aydınlattığı için çok net bir şekilde her noktada aynı gri tonu yakalanabiliyor. qled tv’de ise köşelerde siyaha dönük gri oluşuyor.
    -> kazanan: oled

    - parlaklık (brightness)
    qled tv’lerde parlaklığı sağlayan aydınlatma paneli ayrı. çok güçlü aydınlatma sağlayan bu altyapı, oled tv’lere göre çok daha fazla parlaklık sağlıyor.
    -> kazanan: qled

    - renk aralığı (color gamut)
    oled tv’lerde kontrast çok yüksek olduğu için renk paleti çok geniş ancak parlaklık konusunda geride kaldığı için bu alandaki değerlendirmede qled tv’lerde önde çıkıyor.
    -> kazanan: qled

    - izleme açısı (viewing angle)
    oled paneller bu konuda daha başarılı. qled tv’lerde açı genişken renklerde bir miktar bozulma olabiliyor.
    -> kazanan: oled

    - hareket bulanıklığı (motion blur)
    oled tv’lerin tepki süresi en az 10 kat daha iyi. o sebeple bu alanda daha başarılı.
    -> kazanan: oled

    - görüntü tutma (image retention)
    sabit görüntü olması durumunda oled tv’lerde kalıcı bozulmalar gerçekleşebiliyor. (burn-in) bunun önüne geçmek için yazılımlar kullanılıyor ancak oled tv’lerin en önemli problemi bu.
    -> kazanan: qled

    sonuç: teknik olarak oled tv’lerin görüntü kalitesi iç mekanda kullanımda daha iyi olmakla beraber ekran yanığı (burn-in) riski tüm alıcıların en büyük çekincesi. bir de yeni nesil led panellerin çok daha fazla parlaklık sunabilmesi aydınlık ortamda kullanım için tercih sebebi olabilir.

    genel olarak baktığımda, oled tv’deki kontrast ve uniformity gerçekten iyi hissettiriyor. özellikle karanlık çekimlerde çok daha fazla detay görülebiliyor.

    bütçe ayırabilecekseniz oled tv’nin daha iyi tercih olacağını düşünüyorum.

  • 1970'ler beşiktaş... yıldız teknik üniversitesi'nin iki öğrencisi, annem ile babam, muhtemelen bir eylemde, aynı çevrenin içinde karşılaşırlar. bölümündeki tek kadın öğrenciymiş annem, istanbullu, hırslı bir kadın. babam bildiğiniz köylü çocuğu, odtü'den kaçmış ytü'ye gelmiş.
    bir gün annem vapurda beşiktaş'tan üsküdar'a geçerken bir olay yaşanır: faşistler annemi vapurun pervanesine atarlar, kurtulur, karaya çıkarılır, orada da üstüne saldırırlar. neyse, eve gelir, dedem geç kaldığı için kızmış, "ne olursa olsun bu sofraya 7'de oturulacak" der, annem ertesi gün evden kaçar. rahat hareket edebilmeleri için evlenmişler, arkadaşları öyle dedi. bir de babamın anneme abbasağa parkı'nda evlenme teklif ettiğini biliyorum. günler geçer; çok kısa bir sürede evlenirler. beşiktaş'ta bir sürü hatıraları var, bazı günlerde, bazı duvarlarda görülebilen... "bak biz burdayız" diye kırmızı kırmızı göz kırparlar bana... hep olay, hep debdebe...
    günlerden bir gün annem çalıştığı fabrikaya gider, gece nöbetçi. trafoda bir yangın çıkar, bir işçi içeride kalmış, annem girip, kurtarır adamı, kendisi yanar... 10 gün yaşar, sonra ölür ankara'da... öldüğünde 25 yaşında...
    bana da bu hikâye kaldı; bazen bir insanı kurtarmak devrim yapmaktır... bazen bir insanı kurtarmak dünyayı kurtarmaktır...
    bir insanı, düşüncesi, ırkı, dili, dini fark etmeksizin sevmek, hiç tanımadığı bir insan için canını verebilmek...