hesabın var mı? giriş yap

  • bu tipler türkse, mekân türkiye'de ise bence şahane iş çıkarmışlar.

    şu videoda ilk bakışta ortadoğu'ya ilişkin hiçbir şey yok çünkü.

  • taksim - bakırköy hattı ... sabaha karşı 4 .. şansa sahil dolmuşu bulmuşum çakır keyifim. bir tane kulaklıkla müzik dinleyen hanım kızımız var.

    bakırköy girişinde sorulan klasik soru ve olaylar gelişir.

    kaptan: yeni mahalle var mı ?
    yolcular: (ses yok)

    yeni mahalle girişi geçilir. kulaklıkla müzik dinleyen kızımız tepki verir
    kızımız: niye geçtik girişi yaaaağğ ?
    ben: e sordu ya kaptan yeni mahalle var mı diye
    kızımız: duymadım ki ya ben :( (surat bu hale geldi ondan)
    ben: kaptan duymamış hanım kızımız. bence dönelim geri sabaha karşı bi de tehlikeli bak.
    kaptan: abi dönemeyiz ya.
    kızımız: ay nerden hanım kızın oldum ben senin be
    ben: kaptan dönmeyelim yesin bunu köpekler sarhoşlar filan.
    kızımız: ya ne diyosun beee
    kaptan & yolcular: ehe ehehehe ehehhehe.
    kızımız: yaaaaağğğğğ :(
    ben: bırakayım ben seni eve hanım kızım ?
    kızımız: git be pis
    kaptan & yolcular: hehe ehe eheheheeeğğğ

    bu da demek oluyorki çakırkeyif olunca iğrenç bir insan oluyormuşum. güzel de kızdı be

  • normal bir durum.

    herkes müslüman değil ya da dinini yaşamıyor. rahatsız olan arkadaş listesinden çıkartır ya da profiline bakmaz.

    bu yapılan benim ya da bir başkasının 'bu sıcakta aç susuz kalınır mı sağlığını düşünmüyor musun?' demem kadar ahlaksızcadır. herkes kendi tercihlerinden mesuldür.

  • sinema ve dizi tarihinin en tarz sahibi işlerinden biri olan peaky blinders'ın beşinci sezonu yayınlandı. bu sezon yaklaşık elli dakika süren altı bölümden oluştuğu için de bir çırpıda bitiverdi. şimdi yeni sezon nasıl olmuş birlikte bakalım.

    --- spoiler ---

    peaky blinders'ın hikayesi bildiğiniz üzere hırslı bir adam olan thomas shelby'nin ekseninde hareket ediyor. geçtiğimiz dört sezonda da tommy'nin hızlı yükselişine şahit olmuştuk. bu durum hem karakterin özüne uygundu hem de izleyiciyi çeken bir aksiyon yaratıyordu. ancak dizinin yaratıcısı olan steven knight bu sezon çok ustaca bir karar ile tommy'i duraklama dönemine sokmuş.

    bu neden böyle? çünkü sürekli yukarıya tırmanan bir hikaye yazarsanız sonunda gerçeklikten koparsınız. tommy nihayetinde birmingham'dan çıkan bir suç organizasyonunun lideri. şu an geldiği konum bile fazlasıyla yüksek. bu yüzden steven knight, bu sezonda tommy'i geldiği yeri korumaya çalışırken göstermiş. çünkü yükselmeye devam etse dizinin finalinde ikinci dünya savaşını falan kazanması gerekecekti. bu da bir suç draması için hayli fantastik bir son olurdu.

    ancak bu durum bir eksiklik yaratmıyor. çünkü dizi bu mekaniğe kendi tarzının dışında çıkmadan adapte olmayı başarmış. bunu nasıl yapmışlar? öncelikle dizideki kötü karakterin amacını değiştirmişler. diğer sezonlarda tommy bir şeyler istiyordu ve antagonist olan karakter onun bu isteklerine ulaşmasını engelliyordu. ya da onu kendi amaçları için kullanıp yok etmeye çalışıyordu.

    bu sezondaki ana kötü olan oswald mosley'nin amacı ise tam olarak böyle değil. gerçi karakter bir enigma olduğu için tommy ile ortaklığı nereye kadar sürecek bilmiyoruz ancak kısa ya da orta vadede tommy'i ya da onun işini yok etmeye çalışmıyor en azından bu anlaşılıyor. ancak tommy'nin derdi zaten shelby company'i ayakta tutmak değil artık. çünkü michael'ın kaybettiği büyük miktara rağmen hiçbir şey olmamış gibi devam edebilecek durumdalar. bu sezon tommy'nin saldırıda altında olan kısmı ise egosu.

    çünkü tommy artık ihtiyaçlar hiyerarşisinde yukarı çıkmış bir insan. geçinmek, güvenlik yada toplum tarafından kabul görme işini çözmüş. şimdi ise piramidin en yukarısını hedefliyor. bunu da bu sezonun birinci bölümünde söylediği "tanrı değilim... henüz." repliğinde anlayabiliyoruz. ancak mosley, tommy'i ikinci adamı yaparak bunun önüne geçiyor. hem bu nedenle hem de fikirlerini tehlikeli bulduğu için de tommy, mosley'e karşı mücadeleye başlıyor.

    mosley, tommy'nin kafasındaki imajı için ortaya çıkan ilk tehdit. dizide konumu için oluşan ikinci tehdit de ailesi olarak görünüyor ancak bunun yazım olarak çok da iyi işletildiğini söyleyemem. neden derseniz, her normal insan gibi tommy de ailesine çokça tolerans gösteriyor. dizi de bu toleransı olur olmadık yerde gerilim çıkararak kullanıyor.

    normalde olması gereken tommy'nin aldığı risklere derli toplu argümanlar getiren diyaloglar. mesela ilk sezonlarda polly ve ada bu görevi üstleniyorlardı. yazılan zekice diyaloglarla bu iki karakter tommy'nin aldığı risklere bir denge noktası oluyordu. çünkü tommy, o kadar büyük şeylerin peşindeydi ki birilerinin mantığın sesi olması gerekiyordu. özellikle polly, güçlü duruşu ile bu açığı kapatıyordu. ancak son sezonlara doğru bu karakteri çok pasif bir konuma getirdiler.

    bu yüzden izlediğimiz sezonda aile içi çatışmalar "birini seçelim de tommy'nin başına iş açsın çünkü gerilime ihtiyacımız var." denerek yazılmış gibi. o zeka ve karakteristik duruş geri plana itilmiş. bir de bu çatışmaların bir sonucu olmadığı için olabildiğince özgür davranmışlar. bu da biraz dağınık görünmüş. bununla ne demek istiyorum? şöyle düşünün michael, gina, linda yada finn aileden olmasaydı tommy bu karakterlerin gözünün yaşına bakar mıydı? tabi ki hayır. ancak aileden oldukları için tommy bu karakterlere bir şey yapmıyor. bu özgürlük de yazım sırasında ellerinde olduğu için polly'nin ve ada'nın ilk sezonlarda yaptığı cesur, iş bilir muhalefetin yerine linda'nın masadan kalkıp gitmesini, gina'nın fikirlerini yada michael'ın teklifini izlemek zorunda kalıyoruz.

    bu çok büyük bir problem mi? aslında değil. yani bir kusur değil bunlar ancak ilk sezondaki güçlü ve karakter sahibi polly'e bakın daha sonra bu sezondaki karakterlere bakın arada bariz bir fark var. benim istediğim ise daha önce böyle diyaloglar yazılabiliyorsa şimdi de yazılması. çünkü ada'nın tommy'le kütüphanede yaptığı diyalogu linda'nın vurulma sahnesine 10 kez tercih ederim.

    dizinin biraz da teknik kısmından bahsedelim. öncelikle şunu söyleyeyim, dizinin sanat yönetimi gerçekten muazzam. yani bir sahne olsun. diyelim karakter bir koridorda yürüyor. burada yerdeki halılardan duvarın rengine, duvarda asılı tablonun çerçevesinden tavandaki avizeye kadar her şey dönemi yansıtmak için ince ince seçilmiş. sizin gözünüze sokulmuyor böyle detaylar izlerken ancak her bir karede bu ince çalışma sezilebiliyor.

    dizide "karanlık" işler anlatıldığı için soğuk bir renk paleti ve bol gölgeli görseller kullanılmış. bir de diyalog sahnelerinde güzel bir kadraj kullanımı var. şöyle açıklayayım. normalde iki insan konuşuyorsa bir sahnede kamerayı karakterlerin yüzüyle aynı yüksekliğe koyarsınız, bundan sonra sağda oturan karakteri kadrajın hafif sağına alarak soldaki karakteri de soluna alarak çekiminizi yaparsınız. böylece izleyicinin yer yön duygusu şaşmaz. bu dizide ise portre çekimlerinde bu standardın çok dışında bir tercih var. mesela tommy biriyle konuşacak olsun. adamın portresini sol üst çaprazdan yada sağ alt çaprazdan falan alıyorlar. böylece hem daha fazla gölge elde ediyorlar hem de dinlediğiniz konuşmanın ve karşınızdaki karakterlerin ne kadar "çarpık" ilişkileri olduğunu bir kere daha anlatmış oluyorlar.

    dizide bu sezonda bir de yanlış hatırlamıyorsam üç dört yerde dolly-in zoom-out yapmışlar. bu tekniği yapmak gerçek hayatta biraz zordur ancak yenilikçi diyemeyiz buna çünkü vertigo filminden beri var bu zaten. ancak son dönemde pek görmüyorduk bunu o yüzden ilginç geldi bana bu tercih.

    teknik demişken dizinin muazzam soundtrack'inden de bahsetmemiz lazım. bu konuda ben dizinin tavrını cowboy bebop'e benzetiyorum. çünkü iki seri de birbiriyle aynı zamanda bulunmayan iki müzik türünü başarıyla bir araya getiriyor. gerçi bu alanda cowboy bebop'un başarısı tek denebilir ama bu dizide de quentin tarantino gibi sahneye uygun olan müziği çok iyi bulmuşlar.

    --- spoiler ---

    sonuç olarak dizinin senaryo matematiğindeki bir durumdan şikayet ettim ancak bu dizi temelde bir ailenin suç dünyasındaki durumunu gösteriyor. o yüzden dizinin kalitesini çok etkilemiyor bu durum. zaten dizide ne olduğundan çok anlatım "tarzından" ve dönemden etkileniyorduk daha çok. bu alanda ise hiçbir kaybı yok dizinin.

    ayrıca başta anlattığım yükselme kısmı her dizi için bir tuzaktır. ben de bu sezonu izlemeye başlarken bundan korkuyordum çünkü tommy'nin yükselebileceği gerçekten çok az yer kaldı. ancak steven knight, gerçekten ders çıkarılacak kadar iyi bir tercih yapmış burada ve tommy'i yükseldiği noktada hareket ettirerek diziye yeni yeni alanlar açmış. bundan sonra tommy, hem kendisinden üstteki insanlarla hem yerinde gözü olan insanlarla mücadele edebilir. bu durum da nereden baksanız dört sezon daha dizinin aynı kaliteyle devam edebileceğinin garantisi gibi. zaten bu da çok önemli değil aslında. çünkü tommy, arthur ve polly'i bir odaya koyup viski içip konuştukları bir sezon yapsalar bile ben izlemeye devam ederim sırf konuşmaları ve ortamı görmek için.

  • balon şişirmek, çamaşır suyuyla ev temizlemek, üst üste bir kutu kadar kibrit yakıp ilk çıkan kokuyu içe çekmek, kollarını iki yana açıp birkaç dakika boyunca dönmek, pencereden sarkmak, sabah gözü açar açmaz yataktan fırlamak, altı saat ve üzeri süre boyunca yerinden hiç kalkmadan ders çalışmak, uyumamak (ikinci günden sonra yaşanan kafa muazzam, dört günden sonrakini anlatmaya dilim varmaz), yastığa suratı gömüp nefes yettiğince çığlık atmak, yarım metre yükseklikten atlamak (min. x5 tekrar), salıncakta kafayı geri atarak sallanmak, kaydıraktan ters kaymak, yine parktaki o ellerle tutularak ilerlenen demir çubuklu şeyde dizlerini sıkıştırarak baş üstü durmak, uhu koklamak, çıkan yürüyen merdivende iniyormuş gibi durmak, hareket halindeki arabadan kafayı çıkarıp gözleri kapatmak, aşık olmak, iş makinası izlemek, taraftar kavgası olan ortamda bulunmak, otobüste çılgınlar gibi ağlayan üç yaşlarındaki çocuğun yanında oturmak, yeni doğan bir buzağının ve annesinin hareketlerini izlemek, üst üste iki demlik çayı tek başına içmek, aldatılmak, uzun zamandır görmediğin ve çok özlediğin birisine koşup hızla sarılmak, yanından geçen seçim otobüsünün şarkısına maruz kalmak... hepsinin sonunu garanti ediyorum. benden bu kadar. narkotik peşimde.

  • (bkz: white noise) adı verilen ve genelde bebek uyutmak için kullanılan ses kaydıdır. uzun olmasının sebebi uyurken de açık bırakmalarıdır.

    hayır çocuğum yok.

  • "falcao 1.5 kilo kuzu kafes, 1.5 kilo dana kaburga ve 1 kiloya yakın dana antrikot yedi.

    kolombiyalı yıldız daha sonra mekandan koşar adımlarla uzaklaştı."

    koşar adımlarla uzaklaştıysa hesabı birine kilitlemiştir.
    abdürrahim albayrak olabilir.

  • efsane metallica albümü ...and justice for all bu sene 30. yaşına girdi. metallica tarihinin bir dönem noktasıdır bu albüm. cliff burton'suz ilk albüm olmasından tut, bas gitarın duyulmuyor olmasına, one ile mtv jenerasyonunun karşına çıkmalarıyla grammy ödülleri adaylığına derken çok önemli bir zaman aralığına tekabül etmekte.

    1980'ler dendiğinde aklımıza müzikal olarak gelen şeylerden biri elbette rock müzik. ana akımda bon jovi, def leppard, whitesnake gibi grupların başını çektiği hard rock/glam rock arasında gidip gelen, şarkıları kadar video kliplerinin de dikkat çektiği bir kısım grup var. ana akım olmasa da ciddi bir fan kitlesi tarafından takip edilen iron maiden, judas priest gibi bugün baktığımızda geleneksel heavy metal diyeceğimiz bir ekip de varlık göstermekte. metallica, bu iki ekibe de dahil olmadı. daha çok underground kalan venom, diamond head gibi daha karanlık, daha hızlı bir metal müziğin peşinde gitti. ilk albümleri kill 'em all saf thrash metal içerirken, ride the lightning ve master of puppets daha komplike ve epik eserler içermekteydi. metallica, bu albümlerle kendi kitlesini yaratıp yer altından çıksa da tam olarak yer üstünde de sayılmazdı.

    ...and justice for all albümü hepimizin bildiği nedenlerden ötürü grubun çok zor bir anında yaratıldı. grubun bestelerinin büyük bölümüne imza atan ve genç yaşına rağmen enstrümanında bir virtüöz olan bas gitarist cliff burton, grup otobüsünün geçirdiği bir kaza sonucunda hayatını kaybetti. grubun aldığı duygusal yara bir kenara, burton'ın ölümüyle şarkıların altyapısını sırtlayan burton'ın kendine has bas gitarı ve şarkılara kattığı melodiler yeni eserlerde bir daha yer alamayacaktı. bu kayıptan sonra hetfield ve ulrich ikilisinin şarkı yazımında yükü iyice sırtlaması da tesadüf olmadı. jason newsted'in de rob trujillo'nun da bu ikiliyi aşıp metallica şarkılarına katkı yapamaması aslında burton'ın zamanında ne büyük iş yaptığının kanıtı.

    hetfield ve ulrich ikilisinin sazı eline alması aslında kötü olmamış. albümde yer alan şarkıların hepsi oldukça iyi. ulrich'in davulları, her metal davulcusu için bir ders niteliğinde. hetfield'in riffleri ise albümü ilk dinleyişte bile akılda kalırken, birkaç turdan sonra akla bir daha çıkmamak üzere kazınıyor. ama bence bu albümde hetfield'in daha çok öne çıkan özelliği şarkı yazarlığı. metal müziğinin maalesef en zayıf noktalarından biri aslında şarkılarda anlattıkları. genellikle sırf aşırılık olsun diye vahşete kayan sözler ya da çok basit, agresif kalıplar türün bir çok grubunda karşımıza çıkmakta. aslında kill 'em all'a şöyle bir baktığımızda sözlerin çok da matah olmadığını görebiliyoruz. ama ...and justice for all bence metallica tarihinin en oturaklı sözlerine sahip albümü. her şarkısı farklı bir konuya değinmiş ve bu konular klişelerden uzak, olabildiğince etkileyici bir şekilde anlatılmış. albümdeki bu içi dolu öfke de grubun sert müziği ile muhteşem bir uyum içinde. albüm kapağında dahi etkileyici bir mesaj veren grubun, metal müzik ile özdeşleşmiş siyah tonlar yerine bembeyaz bir arka plan kullanması bile çok şık bir hareket.

    ancak albüm ile özdeşleşmiş şu bas gitar olayına değinmeden olmaz. bu albümün bu haliyle yayınlanmış olabilmesi benim için büyük bir hayal kırıklığı. kısaca olay şöyle gerçekleşiyor. albümü mixleyen abimiz steve thompson albümü güzel güzel miksledikten sonra diğer mixer abimiz michael barbiero, lars ulrich ile beraber albümü dinlerken ulrich, "benim davul olmamış, davulu aç, bası da kıs" diyor. barbiero kıssa da ulrich bunları yetersiz buluyor. en sonunda bas neredeyse kayboluyor. newsted'in bas rifleri de hetfield'inkiler ile neredeyse aynı olunca bas iyiden iyiye yok oluyor. genellikle albümde bas gitara benzer hiçbir şey duyulmazken, eye of the beholder ve dyers eve gibi bazı şarkılarda ise derinden gelen bas gitarımsı bir titreşim var - ki bir kez dinlerken kafanı ona takınca çok rahatsız edici bir durum. bilmiyorum belki de ben uyduruyorumdur. hani bir uzvunu kaybeden insanlar phantom pain hissederlermiş ya, belki de ben de bas gitar duymak istediğimden sanki bas gitar varmış gibi hissediyorum. internette bas gitarı öne çıkaran bazı mixler var ama onlar da bası gereğinden fazla açmış. ama doğru kaydedilen bir bas gitarla albüm daha da şahlanırmış. elbette sadece gitar ve davuldan oluşan bu albümün kendine has bir sound'u var ama bas gitarın olması hem şarkıların hakkını biraz daha vermelerini sağlarmış hem de jason newsted'in emeklerine biraz daha saygı anlamına gelirmiş. bu arada genel olarak sololarını beğensem de kirk hammett'ın da bu albümde biraz geride kaldığını düşünüyorum. yani her bakımdan bir james hetfield ve lars ulrich albümü olmuş bu albüm.

    blackened, kesinlikle abartısız bir şekilde söylüyorum, hayatımda duyduğum en iyi iki üç şarkı girişinden biri. bu da tabii ki bu albümü hayatımda duyduğum en iyi başlayan albümlerden belki de birincisi yapıyor. bunu sağlayan üç faktör var: fade in ile açılması, tersden çalındığı için kulağa biraz farklı gelen bir müzik ve acayip güzel bir melodi. albümün en bahtsızı newsted'in bu introyu james hetfield ile bestelemesi de albümün en büyük ironilerinden biri: senin enstrümanının sesi duyulmasın ama sen albümü muhteşem bir biçimde aç. tabii bu muhteşem girişten sonra bir anda zıpkın gibi bir gitar rifi ve ulrich'in taramalı tüfek gibi tınlayan davulunu duyunca insan yumruk yemişe dönüyor. bir yumruk da james'in enerji dolu vokali. "opposition" diye başlayan bridge'da kafa sallamadan durmak imkansız. "see our mother put to death, see our mother die" kısmı hem melodik olarak çok iyi olduğu gibi hem de james hetfield'in istediği mesajı yazdığı sözlerle ne kadar etkileyici verebildiğini gösteriyor. bence şarkının en vurucu kısmı olan bu mısradan sonra ise şarkının sert havasına tezat, melodik bir solo yazmışlar ve bu riskli hareket tutmuş. hammett'ın en iyi sololarından biri bence bu.

    metallica'nin alamet-i farikalarından olan akustik ya da yavaş introlu şarkılarından biri albüme adını veren ...and justice for all. nakaratı çok acayip, özellikle de "justice is lost" diye başlayan kısmı. nakarat biterken james'in "so grim, so true, so real" derken sesini tize çıkarıp, hala o kadar güçlü ve etkileyici olabilmesi acayip bir şey. şarkı neredeyse on dakika olsa da bana hiç çok uzun sürüyormuş gibi gelmiyor. sadece lars'ın davulda yaptıklarına dikkat etmeye çalışsan bile sıkılmazsın. müziği bir kenara bırakalım, bu şarkı bana metallica'nın sırf yazdığı sözler ya da bahsettiği konular ile bile diğerlerinden (ve erken dönem metallica'sından) ne kadar farklı olduğunu gösteriyor. james hetfield belki bir şair değil ama adaletsizlik, yolsuzluk gibi ciddi konulara değinmekten çekinmeyecek kadar cesur ve insanın çaresizliğini ve umutsuzluğunu dinleyiciye başarıyla aktarabilecek kadar usta bir şarkı yazarı.

    her ne kadar albümün single'larından biri olsa da eye of the beholder bence albümün müzikal anlamda daha zayıf kalan eserlerinden. kıtalarda biraz fazla efekt verilmiş james hetfield vokalini dinlemekten çok zevk almıyorum. neyse ki pre-chorus ve nakaratta bu efekt kayboluyor ve filtresiz, güçlü bir vokal dinliyoruz. nakarat oldukça güçlü ve etkileyici. ama bence en etkileyici olan şarkının sözleri. bir önceki şarkı için dediklerim, eye of the beholder için de geçerli. metallica'daki öfke nedensiz bir öfke değil, sağlam nedenlere dayanıyor. bu savaş olabilir, adaletsizlik olabilir ya da bu şarkıdaki gibi düşünme ve konuşma özgürlüğünün kısıtlanması olabilir. bunu hem şarkıda güzel güzel anlatıyorlar hem de "freedom with their exception" ve "freedom no longer frees you" gibi kilit cümlelerle özet geçiyorlar.

    metal müzik tarihinin en iyi şarkılarından one hakkında ne söylesem boş. film gibi bir şarkı. bunu dememin sebebi sadece konusundan ötürü ya da klibi yüzünden değil. inişlerle çıkışlar devam edip, sonlara doğru adrenalini arttıra arttıra gidip bir zirve yaşatıp bitmesinden dolayı film gibi bir eser. metallica'ya dair ne varsa bu şarkıda. öyle bir şarkı ki şundan, bundan ötürü muhteşem demek bile abes. gidin, dinleyin. ama o introsu ve "darkness imprisoning me" kısmı yok mu, ah bir de solosu. aldığı grammy'yi sonuna kadar hakediyor.

    ilginç bir şekilde metallica hayranlarının en sevdiği parçalardan biri hep the shortest straw olmuştur. bu "fan favorite" şarkıda bu kadar çekici olan şeyin tam olarak ne olduğunun farkına hala varamadım. yanlış anlaşılmasın, şarkı kötü değil. riffler, davullar makina gibi. sözler gaz. ama bu eseri diğer metallica eserlerinin önüne geçiren bu nedeni anlamış değilim. şarkının illa ki bir bölümü özellikle övülecekse ben oyumu gitar solodan yana kullanıyorum. bence şarkının ana rifinin hemen ardından lars ulrich'in double kick'i ile beslenen solo kısmı çok iyi. şarkının geri kalanından biraz kopuk ama kendi içinde çok başarılı.

    harvester of sorrow ise metallica'nın en ikonik gitar riflerinden birine sahip. rifin oryantal bir havası olduğu söylenebilir. belki de bu nedenle türk dinleyicisinin ekstradan hoşuna gidiyor olabilir. ağır bir tempoda ilerleyen bu şarkının ritmi insanın kafasını yavaş yavaş ileri geri itterecek kadar etkileyici. ağır ve sert tempoda ilerleyen şarkının havası, şarkının dövülen ve öldürülen bir çocuktan bahseden sözlerine de çok uyumlu. "anger, misery, you'll suffer unto meah ((bkz: james hetfield'in yeah manyaklığı))" kısmını çok severim.

    metallica'nın efsane haline dönüşmüş şarkılarından biri de the frayed ends of sanity. şarkının efsane haline gelmesinin sebebi aslında şarkının kendisinden çok, metallica'nın bu şarkıyı uzun bir süre hiç çalmamaları, onlar çalmadıkça hayranların bu şarkıyı duymak istemeleri derken metallica by request'te finlandiya'nın şarkıyı çaldırmayı başarması. metallica'nın şarkıyı çalmama nedeni sanıyorum kendi kulvarlarının biraz dışında kalması. mesela daha en baştan "oh wee oh"lu vokal introsu, daha önce bu şarkıyı hiç dinlememiş birine "vaay bu da ne böyle?" dedirttirebilir. ayrıca biraz dur-kalk giden bir havası var. mesela kıtalarda iki mısra söyleyip, ritmi daha farklı olan intro rifini çalıp, tekrardan kıtadan iki mısraya dönüyor. nakaratı metallica'nın en iyilerinden biri. bu albümde cidden nakarat işini çok iyi becermiş metallica. herhalde bu albümden sonraki black album ile de bu konuda zirve yaptılar.

    açık söylüyorum başka bir grup olsa to live is to die'ı biraz gereksiz uzun bulurdum. ama bu şarkıyı dinlerken cliff burton'ı anmamak mümkün mü? onu anınca da şarkıyı uzun bulmak mümkün mü? değil elbette. bence şarkının girişi, metallica'nın şu ana kadar bestelediği en duygusal melodi. tabii ki burton'ın metallica'ya son katkısı olan rif de inanılmaz güzel. albümün turnesinde burton'ın bu melodisini yorumladıkları kısa bir performans var. üşenmeyin, izleyin. o gitar harmonilerini, albümde duyulmayan o bas gitarı devasa bir lady justice'in altında izlemek apayrı bir deneyim. insana 1989'da seattle'da olaydım dedirtiyor.

    dyers eve bu muhteşem albümü kapayan, zıpkın gibi bir şarkı. ulrich, albümde ara ara yaptığı gibi double bass kick'i manyak gibi kutluyor. yani bunu hiçbir stüdyo hilesi kullanmadan çalabildiyse çok büyük bir başarı. biraz dümdüz bir şarkı olsa da "dear mother, dear father"lı verse çok iyi, solosunda da hammett elinden geleni ardına koymamış. verdiği enerji acayip bir şarkı. ancak hayatımda duyduğumun en kötü şarkı kapanışlarından biri bu şarkının kapanışı. grup elemanları buraya bir şey bulamayıp "amaan öylesine bitirelim" der gibi sonlandırmışlar. bu da muhteşem açılan albümün çok tırt kapanmasına neden olmuş.

    metallica, bu albüm ile kendinden taviz vermeden ana akıma çıkarak, bir efsane olmayı başardı. bu da çok büyük bir olay. bunda elbette "one"ın (en azından girişinin) metal dinlemeyenleri bile çekebilecek bir tarzda olması ve aslında hiç mtv'lik olmamasına rağmen eski bir filme sırtını dayamış ve siyah-beyaz tonlarda giden klibinin mtv'de dönmesinin çok etkisi var. ama bu kapıdan girip, metallica'yı merak edenleri hayal kırıklığına uğratmayacak güzel bir albüm ...and justice for all. sadece müziği değil, sözleri de etkileyici. ben bu albümü ride the lightning ve master of puppets ile bir üçlü olarak görüyorum ve metallica'nın bir döneminin sonu olarak algılıyorum. bu üçlü sonrası kendini geliştirip, kabuğunu kıran metallica, kendi adını taşıyan 1991 tarihli albümleri ile bambaşka bir yere doğru yol aldı.

    4/5 verdim gitti.
    albümü en iyi anlatan şarkılar: one, blackened, eye of the beholder

  • bu şehri yakından tanıyan biri olarak maalesef dünkü trabzonspor & fenerbahçe maçıyla bir kere daha gördüm, iyi ki uzak kalmışım, burada yaşayan diğer illerden gelenler benim ne dediğimi daha iyi anlayacaktır.

    kendilerine nedensiz bir şekilde aşırı bir öz güven, her şeyi biz biliriz biz yaparız, biz devletiz, biz mafyayiz, bize her yer trabzon gibi malca söylemler, bu ilin çevresinde 3 tane komşusu var, rize, giresun ve gümüşhane bu illerde hiç bir şekilde aşırılık görmezsiniz.

    olayın buraya gelmesi tamamen siyasi iradenin yüz vermesi, türkiye'nin bir çok ilinde göç etmeleri nedeniyle siyasete girip ufacık şehirden onlarca milletvekili çıkarmaları.

    trabzon gittiğinizde herhangi bir yerel esnaftan alışveriş yapın göreceksiniz, araplar dışında kimseyi takmazlar, kaşüstü diye bir mevki var işte orası hakiki arapzondur,

    kimse milliyetçi filan demesin merkez köyler bile arap istilası altında, parsel parsel sattı milliyetçi trabzon halkı

  • yahu arkadaş 2024 e giricez 2024!
    koskoca bir ülkenin "başkentinde", vahşi hayvanlar dolaşıyor, insan avlıyor.

    tekrar ediyorum, bir ülkenin başkentinde vahşi hayvanlar insan avlıyor. burası bir afrika ülkesi değil.
    orta asyanın veya hindistanın unutulmuş bir köyü de değil.

    türkiye burası türkiye. utanın be utanın. utanın.

    ek; zafer partisinden bu konunun kökten, temelli çözümü ile ilgili çalışma ve vaatler bekliyorum. bir siz varsınız bu ülkede bizi düşünen. lütfen görün, duyun bizi.