hesabın var mı? giriş yap

  • minnoş, oğlum!.. 1990 mart ayında, ben evde olmadığım bir zamanda öldüğünü öğrendim. çok üzgünüm be oğlum, ölüm anında yanında olamadığım için... seninle vedalaşamadık, bir şeyler eksik kaldı.
    18 yaş bir kedi için uzun bir zaman dilimi... seninle çok güzel anılarımız oldu, biliyorsun... aradan 31 sene geçti, inan bana seni hiç mi hiç unutmadım. ee ben de 61 yaşıma geldim, benim de fazla zamanım kalmadı...
    bu satırları okuyorsan, bekle beni!.. yanına gelip seni öpücüklere boğmayı çok ama çok istiyorum. umarım tanrı ikimize torpil geçer, sevenleri kavuşturur... seni çok sevdiğimi, rüyalarımı süslediğini bilmeni isterim...

    edit: minnoş... (doğum tarihi: 1971 güz - ölüm tarihi: 1990 mart)... seni çok özlüyorum, yakışıklı minnoş'um... debe için teşekkürler...

  • “savaş bir halk sağlığı sorunudur.”

    düşünebilen her birey, doktor olmasına gerek yok, savaşta tek kaybedenin halklar olduğunun farkındadır. savaşın hem psikolojik hem bedenen halk sağlığını tehlikeye attığının bilincindedir.

    düşünebilen dedim.

  • başlık: kız arkadaşımın düğününü basma capslerimm

    1- beyler,

    cumartesi kız arkadaşımın düğününü basıcam ve size buraya kanıtlarını koyucam.

    eğer koyamazsam en ağır şerefsizim, adiyim, istediğinizi söleyin.

    ben sevdim eller aldı amk..

    çok seviyorum piçler, onsuz hayat haram bana amk..

    reserved'leri alın..

    2- .....

    3-......

    28- he yarram he giderken yanına mario'nun büyüme mantarlarından da al.

  • -456 buyrun.
    -istanbulda oturan japon bir arkadaşımın telefon numarasını öğrenebilir miyim??
    -tabi buyrun-
    -yoshimitsu tabakasan
    -kodlar mısınız acaba
    -tabi. şimdi bi kare var içinde güneş gibi birşey var.......

  • bizimkiler, her zaman güncelliğini korumaya devam edecek bir dizidir. çünkü konusunu hayatın içinden alır. her kesim bu dizide az veya çok izleyiciye yansıtılır. her karakter incelikle işlenmiştir. hayatta olduğu gibi bizimkiler'deki her karakterin takıntıları, sürekli tekrar ettikleri sözleri ve davranışları vardır. hayatın olağan akışı içinde bunlarla devam eder yaşamaya. işte bazı izleyicilerin kendini tekrar ettiğine ilişkin yanılsaması da burada daha dikkatle incelenmeli. çünkü dizi dikkatle tekrar izlenirse kendini tekrar etmiyor. hayat ne kadar durağan veya akıcı geçiyorsa o kadar akıcı halde geçiyor bizimkiler dizisi de.

    içkinin çok içildiğine ve kötü örnek oluşturduğuna ilişkin eleştirileri de o yılları hatırlayan çocuklardan biri olarak çok doğru bulmuyorum. çünkü 90'larda da daha önceki on yıllarda olduğu gibi "ortalama" yaşayan ailelerin pek çoğunda alkol tüketimi zaten vardı. memur ailelerinde özellikle ayın 15'i akşamı, işçi ailelerinde ayın 1'inde baba o günün lüks yemek ve yiyecekleri ile birlikte bir de 35'lik veya 70'lik rakı ile gelir, ev ahalisi ayın 15'inde eve gelen lüks yiyecekleri tüketirken evin babası da rakısı ile o yemeklerden ve mezesinden alarak zigon sehpasında içkisini içerdi. bu ortalama yaşayan hemen her evde bu şekildeydi. bazı evlerde ise içince sapıtanlar yok değildi. işte onları tüm mahalle ayıplar, eşinin yüzündeki, gözündeki morlukları görenler yazık kadına derlerdi. emniyet ve halk arasında kadına şiddet konusu malesef henüz hassasiyet kazanmamıştı. bu hassasiyet de her ne kadar eleştirilse de 2000'lerin başındaki serap ezgü'lü, yasemin bozkurt'lu kadının sesi programlarıyla olacaktı.

    bizimkiler'e yeniden dönecek olursak, karakterlerden bazıları daha fazla ön planda olsa da bir star dizisi olmadığı için izleyici bu diziyi tüm karakterler ve oyuncular için izler. bugün de günümüzün yaşam düzeni içinde yeniden çekmek mümkün olurdu. olurdu diyorum çünkü malesef oyuncularının yarısı artık hayata veda etti. onların apartmandan taşındığından yola çıkarak, yeni karakterlerle ve yeni aileleri ekleyerek çekseler dahi artık tutması mümkün değildir. çünkü aile üyelerimizden biri gibi olan yani içselleştirmiş olduğumuz her bir karakterin ve oyuncunun acısı, izleyicinin diziyi keyifle takip etmesini engelleyecek ve diziyi izlemekten vazgeçecektir. bir de 20 yıldır ekranda olmayan veya başka rollerle yoluna devam eden oyuncuların o karakterlerle son ilişkileri o yıllardaki halleriyle aklımızda kaldığından, bugün hayal kırıklıkları ile karşılaşmak olasıdır. yine o dönem hepimiz birbirimizi tanıdığımız öyle apartmanlarda, müstakil evlerin olduğu mahallelerde yaşıyorduk. artık kapı komşumuzu bile tanımadığımız sitelerde ve apartmanlarda yaşayanlar olarak o sıcaklığı yeniden hissetmek zor. bir de sözlük camiasındaki pek çok kişi bizimkiler'i en son izlediğimizde henüz ilköğretim çağında çocuklardık. annelerimizin, babalarımızın en genç yıllarında, kardeşlerimizin çocukluklarında hep birlikte izlediğimiz bir diziydi. bugün ya tek başımıza ya da eşimizle, arkadaşımızla izleyecek çağdayız. hayatımızın en güzel yılları olan çocukluğumuza ve ailelerimizin en güzel günlerine özlemin simgesi olan bizimkiler'in 465 bölümlük haliyle kalmaya devam etmesi önemlidir.

    bizimkiler hep yaşayacaktır. son 20 yılda yetişen kuşak içindeki küçük bir kitle bunu kabul etmese de bizimkiler bizdendir, bizi anlatmıştır. zaman geçtikçe arşivden açıp yeniden ve yeniden izleyerek güncelliğini ve anılarını, anılarımızı yaşatmaya devam edeceğiz...

  • her ay istisnasız kibarca reddedilmekle birlikte şuursuzca başvurmaya devam ettiğim etkinlikti. haftaiçi önemli bir sınavım olduğu için bir haftasonucuk eve kapanıp ders çalışmaya and içtim, işte o haftasonu olan konsere beni kabul etmeye karar verdiler. komplo olduğunu düşünsem de zıplayarak gideceğimi teyit ettim. sınavım kötü geçerse yakalarındayım.

    katılmak istiyorsanız çok önemli işiniz olan bir günkü konsere başvurun, murphy yardımınıza koşacaktır *

    edit: bu entry üzerine sofar sounds istanbul'dan sınavımın nasıl geçtiğine dair mesaj aldım. böyle de tatlı bir ekipler. hem çok güzel işler yapan hem de üstüne sıcakkanlı olan bu arkadaşların başarılarının devamını diliyorum.

  • yukarıda da bir arkadaş değinmiş, kurtlar vadisi gurmeleri bilir ki 57. bölüm, dizinin en özel bölümlerinden biridir. bana göre birincisidir.

    aslan amca ölmüş, polat kimlik karmaşası yaşayıp dünyada tek başına kalmıştır. olayın iç yüzüne daha fazla hakim olmak isteyip aslan amcanın evine gider. fakat kendisiyle aynı şey için orda olan abdülhey'den habersizdir. bu noktadan sonra başlayan diyaloglar, sahneler inanılmazdır. arkadan arkadan iyice vurmaya başlayan (bkz: bu aşk) eşliğinde polat ve abdülheyin beyoğlu'nun yokuşlu ve merdivenli sokaklarında koşusu akıllardan bir türlü çıkmaz. geçen sene sırf bu yüzden sahnenin çekildiği sokakları dolaştım ve polat gözümün önünde koşuyor gibi geldi. sonrasında polat bir parka gider ve aslan amcadan kalan kitabı okumaya başlar(bu parkın hangi park olduğunu bulamadım. yalnız kısıklı parkı çok benzer bir atmosfere sahip gibi geldi bana, bilen çıkarsa aydınlatsın lütfen) sabaha kadar süren okumalar sonucu polat, gerçek kimliğinin kim olduğunu öğrenmiş ve kimlik karmaşasını bir kenara bırakmış, hayattaki amacını kazanmıştır.