astiri bistirin

cennet

afrika'da bir kabile, birisi yanlış bir şey yaptığı zaman etrafını çevirip, iki gün boyunca önceden yaptığı iyi şeyleri anlatıyorlarmış.
herkesin özünde iyi olduğuna,.zaman zaman hata yapabileceğine ve genelde hataları yardıma ihtiyaç duyduğunda yaptığına inanıyor ve onu yeniden iyilikle buluşturmak için tüm kabile bir araya geliyormuş.
sanki bugünlerde bizlere en lâzım olanı zira 'gelişmiş medeniyet' lafı bazen içi boş bir kabuktan ibaret gibi o yüzden de küçük bir darbede kırılıyoruz.
eski yazıtlara, kızılderili deyişlerine hatta ilkel dediğimiz kabile inanışlarına baksanıza, bugün adına medeniyet dediğimiz hepsi de topluluklar ortada yokken karnını erdemle doyuran, markalı giysiler yerine erdem giyinip kuşanan insanlar...
hata yapan birinin etrafında toplanıp onun iyi taraflarını anlatabilmek nasıl bir güzellik, bilinç, bilgelik ve hoşgörüdür?...
iyiyle kötünün mücadelesindeki şu süreçte 'iyiliğe' inanarak başlamalı...
gerçekçi olmak adına kötülüğün ne kadar yaygın olduğunu anlatıp durursak onun bir parçası olmaya başlarız. kötüleri ve kötülüğü köpürtmeyelim, konuşup, paylaşıp, başrole geçirmeyelim. içinde bulunduğumuz şu fırtınalı günlerde gökyüzünü aydınlatacak tek şey hoşgörü rüzgarı olacaktır. o da önyargılarımızdan arınmadan esmeyecek, bilginize...
belki de ilkel dediğimiz bir topluluk, kadim inanışlarıyla körleşmiş modernliğin karşısında güneş gibi parlayabilir, yeter ki ilkellik, yüreklerde olmasın.
ne demiş dostoyevski 'cehennem insanın yüreğinde sevginin bittiği yerdir'
cennet ne tarafta, anladınız siz...

devamını okuyayım »