• oglumla bir kitap klubune gitmistik. okunan cocuk kitaplarindan biri de aileler hakkindaydi. kitabin kendisini bulamadim ama bazi replikleri aklimda cevirerek yaziyorum:

    herkesin aileleri farklidir
    bazilarin kardesi vardir, bazilarinin yoktur
    bazinin abisi vardi bazisinin ablasi
    bazilarinda hem abla hem abi vardir
    bazi ailelerde bir anne vardir bazilarinda iki ;)
    bazi ailelerde bir baba vardir bazilarinda iki ;)
    bazi ailelerde buyukanne vardir bazilarinda dede

    ..arada renklerden farkli irklardan incanclardan da bahsediyordu,
    bazilarda christmas kutlanir bazilarinda ramadan... diye devam ediyordu

    o nedenle onyargilarinizi kendinize saklayin ne sekilde olursa olsun mutlu bir aile olun!
  • tamamen ebeveynlere kalmış bir durumdur. eğer bilinçli kişilerse herhangi bir farklılık olmayacaktır.
    eğer değillerse olan çocuğa olur. en az hasarla atlatmak kendi elinde.tabii çevrenin yaklaşımı da önemli. her şey toplumda bitiyor aslında.
  • anksiyete bozukluğu ile el ele verip kırlarda dolaşmaktır
  • ben de boşanmış aile çocuğuyum ve ne şanslıymışım diyorum insanların yaşadıklarını dinledikçe, okudukça. çünkü hem annemin hem babamın daima önceliği bizdik. ne kavgalı ayrıldılar ne de bizi yıprattılar. herkes bu duruma öylesine şaşırıyor ki beni esas üzen bu durum. çünkü olması gereken bu. çocuk yoksa bir daha görmezsin o insanı ama çocuk varsa birbirlerine olan öfkelerini çocukları üstünden birbirlerine yönlendiren “yetişkin”lerden nefret ediyorum. para için çocuğunu kullanan anneler, çocuğuyla gram ilgilenmeyen babalar.
    siz çocuk sahibi olmayın gerçekten. adama/kadına kızdın diye çocuğundan ne çıkarıyorsun. ömür boyu travma bırakıyorsunuz o çocuklarda. işin üzücü yanı bunu cahil dediğimiz insanlar değil bayağı ummadığım eğitimli insanlar yapıyor .
    babam belki iyi bir eş değildi belki ama iyi baba oldu. (bunu ben değil annem söylüyor)
    tabii ki bizde zorluklar yaşadık her anlamda. gerçi insanların yaşadıkları hayatlara bakınca sorunlarıma sorun demekten utanıyorum.
    bilsem ki yolum ayrılsa dahi(boşansam) bir adam beni tek bırakmayacak ebeveynlik yolculuğunda sanırım evlilikten bu kadar korkmazdım.
    babamla paylaştıklarıma, her daim yanımda oluşuna, ne kadar farklı düşünürsek düşünelim beni her daim desteklemesine bakıyorum ve ben böyle bir adam bulabilecek miyim diyorum. biz daha ilk aşamalarda takılıyoruz adamlarla.

    geçenlerde yazdığım gibi boşanma olayında daima çocuğun tarafındayım ben.
  • bir de bunun bosanmis ama ayni evde yasayan modeli vardir ki aman allah dusmanima vermesin.

    eger kardesiniz varsa avantaj olabilir. zira biz uc kardes birbirimize sahip ciktik. annemizin babamizin bizi unuttugu donemlerde birbirmize aile olduk. buradan dram kasmanin gereksiz olduğunu düşünüyorum ama şunu da eklemekte fayda var ki; bu ailelerin çocukları evliliğe adaptede zorluk çekerler. eşim oldukça düzenli bir aileden gelirken ben ortaokulda anne babanın birlikte uyuduğunu anlamıştım. şimdi bir sorunun normal yollarla çözüleceğini anlamaya çalışıyorum. neden? çocuk aklınla sanırım alışıyorsun bir sorunun çözüm yolunun yalnız kavga ya da dövüş ile olduğuna. öteki türlüsüne ikna olmak zaman alıyor.
  • acilin psikoterapist geldi. ingiltere'de yasayan ve yetiskinlerle calisan bir terapistim. uzmanlik alanim iliskiler ve baglanma sorunlari. simdi size su an beraber calistigim danisanlarin yaslarini, mesleklerini, cok genel cizgilerde psikolojik durumlarini ve ebeveynlerinin bosanip bosanmadigini yazacagim. sonra da ileriki yaslarda psikolojik sorunlari olan insanlarin ortak ozelliklerini gozlemlerime dayanarak aciklayacagim. (ipucu: bu ortak ozellik ailenin bosanmis olup olmamasi degil)

    danisan 1: 20'li yaslar, kadin. meslektasim. ıliski ve baglanma sorunlari, ozdeger sorunu. anne baba beraber.
    danisan 2: 30'lu yaslar, kadin. cocuk cerrahi. ciddi iliski ve baglanma sorunlari, anksiyete, kimlik bunalimi. baba cocukken olmus.
    danisan 3: cift terapisi. ıkisinin de anne baba ayri. cok ciddi bir psikolojik sorunlari yok.
    danisan 4: 20'li yaslar, kadin. bilim insani. cok ciddi iliski ve baglanma sorunlari, ozdeger sorunu, cinsel sorunlar. anne baba beraber.
    danisan 5: cift terapisi. cok ciddi psikolojik sorunlari yok. kadin anne baba beraber, adam anne baba ayri.
    danisan 6: 30'lu yaslar, kadin. proje yonetimi. ciddi iliski ve baglanma sorunlari. anne baba beraber.
    danisan 7: 30'lu yaslar, erkek. yazar. cok ciddi baglanma sorunu, ozdeger sorunu, depresyon. anne baba beraber.
    danisan 8: 20'li yaslar, kadin. psikolojik danisman. ıliski ve baglanma sorunlari. kimlik sorunlari, anksiyete. anne baba beraber.
    danisan 9: cift terapisi. kadin sosyal fobi, anksiyete, ozguven eksikligi, kendine zarar verme, depresyon. anne baba beraber. erkek genel anksiyete. anne baba ayri.
    danisan 10: 20'li yaslar, kadin. muhasebeci. anksiyete, depresyon. anne baba ayri.
    danisan 11: 30'lu yaslar, kadin. yonetici asistani. ıliski ve baglanma sorunlari. anne baba ayri.
    danisan 12: 20'li yaslar, kadin. ogrenci. panik atak, anksiyete, baglanma sorunlari, ozguven eksikligi. anne baba beraber.
    danisan 13: 30'lu yaslar, erkek. gazeteci. gordugum en ciddi baglanma sorunu, kimlik sorunlari, depresyon. anne baba beraber.
    danisan 14: 30'lu yaslar, erkek. software. cok ciddi baglanma sorunlari, ciddi anksiyete. anne baba beraber.
    danisan 15: 30'lu yaslar, kadin. gazeteci. ciddi iliski ve baglanma sorunlari. paranoya, anksiyete, kimlik sorunu. anne baba beraber.
    danisan 16: 30'lu yaslar, kadin. politikaci. anksiyete, ozdeger sorunu. anne baba ayri.
    danisan 17: 20'li yaslar, erkek. ordu mensubu. anksiyete, depresyon. anne baba ayri.

    bunlar belki bir fikir vermis olabilir. goruldugu gibi anne baba ayri ya da beraber olma durumu ile kisinin yetiskinlikteki psikolojik sagligi arasinda belirgin bir baglanti yok. anne babasi ayri olanlarda bu surec kotu islemis, cocugun hisleri gozetilmemis. bunlar su an calistigim 11 kisi ve yakin zamanda calismayi bitirdigim 6 kisi, representative bi sample yani (turkcesini bilemedim). ayni trendi yillardir beraber calistigim danisanlarla da gozlemledim. hatta soyle bir dusundugumde, en agir psikolojik sorunlari olan kisiler kucukken anne ya da babasini kaybetmis olanlardi, ama daha sonra anne babanin hala beraber oldugu kisiler ve sonra bosanmis aile cocuklari geliyordu. tabii bu bilimsel bir arastirma degil ama kaidemden de sallamiyorum. gozlemlerimi aktariyorum.

    simdi gelelim zurnanin zirt dedigi yere. asagidaki durumlardan birini ya da birden fazlasini yasayan kisileri yetiskinlikle toparlamak zor oluyor.

    1) duygularini ifade etmesine izin verilmemis cocuklar. bu kotu niyetle olmayabilir. ebeveyn ama genelde anne cocugunu uzgun gormeye katlanamaz, o yuzden cocuk her uzuldugunde dikkatini dagitmaya calisir, uzulmemesini soyler. en asirisinda kendi cocuktan daha cok uzulur, aglar ve cocuk artik ona hicbirsey soyleyemez. ya da baba cok disiplinlidir. cocugun ofkelenmesine, korkmasina, aglamasina kizar.

    2) cocuklukta akran zorbaligi yasamis insanlar cok zor toparliyo. adeta bu reddedilmek, dislanmak, itilmek, kendisinde bir yanlis oldugu hissi beyin kivrimlarina isleniyor. genelde kendine guvensiz, anksiyeteli, surekli kendilerini baskalariyla kiyaslayan, iliskilerinde sorun yasayan insanlara donusuyorlar.

    3) ılk iliskisi travmatik olan kisiler. anne baba aile mukemmel olabilir ama ilk romantik iliskisinde cok buyuk bir kazik yiyen insanlar da kolay kolay guvenemiyor ve bende bi sorun var hissini uzerlerinden atamiyor. ozellikle bu durumu gormezden gelirlerse ve sonraki iliskilerinde de benzer seyler yasarlarsa toparlamak zor.

    aklima baska seyler gelirse edit yaparim. ıstatistikler ne soyluyor bilmiyorum tabii onlara da bakilabilir. gozlemlerimi aktardim. bosanin demiyorum ama bosanmis , iyi iliskilerini surdurebilen, cocugu birbirlerine karsi silah olarak kullanmayan, cocugun duygularini ifade etmesine izin veren bilincli anne baba, bosanmamis ama narsist, kendi duygularini cocugunkilerden one koyan, surekli kavga eden, huzursuzluk yasayan, birbirinden kopuk, huzurlu ve mutlu bir ev ortami saglayamayan anne babadan evladir.

    edit: bircok mesaj aldim. elimden geldigince ozellikle tavsiye isteyenlere cevap vermeye calisacagim. kendi deneyimlerini aktaranlara da cok tesekkur ederim. geribildirimleri okumak benim icin de cok ilginc ve faydali oldu.
  • bana soz dusmez belki, anne baba 40 seneye yakindir evliler.. ama kendinizi de kotu hissetmeyin anneniz babaniz bosandi diye, ilerleyen zamanlarda evli kalmak bosanmaktan cok daha zor hale gelecek, malum tahammul sinirlarimiz gun gectikce azaliyor.. siz sadece toplumun bosanmayi basarisizlik olarak gordugu bir zamanda yetistiginiz icin kendinizi kotu hissediyorsunuz, yapmayin.. kimse bosanmak icin evlenmez sonucta, iki insanin konusup anlasarak ayrilmasi, sirf "elalem ne der?" diye beraber yasamaya devam etmesinden cok daha iyidir..
  • boşanmış kadın ve erkeklere tavsiyem eğer ortada geçerli somut bir neden yoksa çocuklarınızı birbirinize karşı doldurmayın ki (bunu özellikle kadınlar yapıyor) öncelikle onlara büyük kötülük yapıyorsunuz. gençlere tavsiyem ise: evleneceğiniz insanı iyi tahlil edin.geçinemezsem boşanırım gibi bir düşünceyle yola çıkılması yanlış.öncelikle çocuğa tahribatı büyük oluyor boşanmanın veya mutsuz ailenin.
  • evet çok dramatize etmeyelim, insanların ne dertleri var, orası kesinlikle çok doğru, sonuçta buna sığınıp kendini salamazsın, ayakta durup savaşmak zorundasın, küçük yaşta kendi paranı kazanmak zorundasın ve bunu yapacak sağlığın ve psikolojik gücün var.
    ancak anne babanın önceliği olmamak, onların da herhangi bir insan oluşuyla yüzleşmek, özellikle ayrıldıktan sonra başkalarıyla birlikte olduklarını görmek, gittiğin her yerde yabancı olmak da çok kolay değil malesef.
  • hiçbir zaman aile olamamış bir topluluğun içindeysen çok da koymaz aslında. hiç aynı sofrada oturup yemek yenmemiş, aynı televizyona bakılmamış, yani o kadar olmamış ki ne desem bilemedim.

    okuldan geldiğimizde annem bize yemek bile hazırlamazdı. çoğu zaman yiyecek bişey olmazdı çünkü. o kadar sefalet içindeydik ki hiçbir zaman yeni kıyafet almadık hep başkalarının eskilerini giydik biz.

    bu sefaletin içinde 4 çocuk.. neyse.

    bir de şiddet mevzusu var tabi. yaşayan bilir. babam eve geldiğinde -ki gelirse- acaba yiyecek birşeyler getirmiş midir ile annemi ne zaman dövmeye başlayacak acaba düşünceleri arasında gidip gelirdim. genelde yiyecek getirmezdi, para da olmazdı çoğu zaman. başkalarıyla yediğinden de değil, o kadar basiretsizdi ki çalıştığı hakkını vermezseler aramazdı bile. eve de bir aralar ayda bir kıyafet değiştirmeye gelmeye başlamıştı geceleri. annemi dövüp giderdi. şuanda bile her kapı sert çarpışında, her duvara vurulma sesinde o günler aklıma gelip ağlıyorum.

    her neyse. yıllar sonra bir gün yine kirayı ödemediğimiz için evimizden bir kez daha atılışımızdan sonra baraka gibi bi yere sığındık annem ve 3 kardeşim. ve annem sonunda boşanma davası açmaya karar verdi. babam iki ay sonra eve geldiğinde bizi evde bulamadı ve boşanma davasını öğrendi. ve boşandılar..
    ama annem bize bakamayacağından velayetimizi istemedi ve hepimiz babamla kaldık.

    inanır mısınız o sorumsuz, eşini çocuklarını döven adam gitti yerine bambaşka biri geldi. demek ki tek sorun birbirleriyleymiş biz de arada kaynamışız hep. annem de yeniden evlendi ve çok mutlu. iyi ki boşanmışlar diyorum. en azından hayatımızın geri kalanını şiddet içinde geçirmedik. annem de mutlu oldu.

    biz mutlu muyduk? hayır. sadece daha az mutsuzduk ve en azından şiddet yoktu evimizin içinde. bu bile yetti bize.
hesabın var mı? giriş yap