cep telefonunun olmadığı zamanlardaki buluşmalar

• çok kişi tarafından yazılmış ama söz verince sözünde durmak eskiden varsayılan bulunan bir erdemdi.
  
  hatırlıyorum lisede iken bir arkadaşım "saat 1'de heykelin orada bekle beni" demişti.
  saat 1'e 5 kala gitmiştim ve beklemeye başlamıştım. bi yarım saat kadar bekledikten sonra aklıma mehmet akif'in bir anısı gelmişti.
  ona da bir arkadaşı "sen burada bekle ben geliyorum" demişti ve o da arkadaşı gelene kadar beklemişti. bu bekleyiş tam bir gün sürmüştü. ve bekleten adam çok mahcup olmuştu. çünkü adam geri dönmemiş ve ertesi gün rasgele aynı yerden geçerken mehmet akif'i görmüş ve o zaman hatırlamıştı verdiği sözü.
  
  ben de lisede bu büyük kişilerin yaptıklarına özendiğimden biraz da gerçekten ha geldi ha gelecek diye beklediğimden tam iki saat kadar beklemiştim.
  sonra birden beklediğim arkadaşın yokuştan aşağı bir kaç kişiyle güle konuşa geldiğini gördüm. yanıma kadar gelip napıyon diye sordu..
  
  -seni bekliyorum, dedim.
  
  ohaaa..hasssktir ben unuttum senle buluşacağımızı, sen hala burada beni mi bekliyorsun..
  çok enteresan insansın diyip çok mahcup olmuştu. (belki de hiç umrunda olmamıştı bilmiyorum, şimdi sorsan hatırlamaz bile, kimbilir)
  
  hasılı, mevzuyu akifin o anda söylediği sözle bitirelim gençlik:
  
  "bir söz ancak ya ölüm veya ona yakın bir felaketle yerine getirilmezse mazur görülebilir."
  
  şimdi ise adam gelmez, haber vermez, sorduğunda da cevap vermez amk.