çocukken sahip olunan salakça fikirler

• çocukken akaryakıt istasyonlarının bulunduğu yerden petrol çıkar sanırdım. bizim eski evin arkasında ortalama 100 metre ilerisinde akaryakıt istasyonu vardı, oradan petrol çıkıyorsa bizim bahçeden de çıkar diye sevinmiştim ve herkesden gizlemiştim.
• ben dünyayı sadece bizim kapının önü sokak sanırdım :) evin balkonundan sipil dağı gözükürdü , onu da uzay zannederdim :) üstünde gezenler gördüğümde de uzaylılar sanırdım :))) çocukluk işte ..
• nişanlanmış birini duyduğumda arkasına tebeşirle çarpı işateti falan koyduklarını zannederdim. bu kız bizim bi karışıklık olmasın diye
• ablamın izlediği ‘nano’ diye bir yabancı dizi vardı. bir bölümünde bir patlama olmuştu ve başrollerden birinin ölüp ölmediği sonraki bölüme bırakılmıştı. bunun üzerine ablam ‘başroller ölmez’ diye bir yorum yaptı. ‘başrol’ ü başkarakter değil de hayatta var olan bir insan türü zannedip ‘keşke annem babam da başrol olsaydı ve ölmeseydi’ diye heveslenmiştim.
• dünyanın sadece yaşadığım yerden ibaret olduğunu sanıyordum.
• tabi ki internet kafeye gidip diskete oyunların kısa yollarını atıp evde oynayabileceğini sanmak. ^*
• büyüyünce evleneceğimi düşünürdüm hep.
  
  edit: büyüdüm ve tabii ki evlenmedim.
• benimki çok fictional bişeydi arkadaşlar. çevremdeki insanların, ben onları görmezken dünyadan kaybolduklarını, gerçekte benim gibi “yaşamadıklarını” falan düşünüyordum. sırf benim için oluşturulmuş kurgusal karakterler gibi.
  
  sanki bana truman burbank.
  
  dilerseniz çocukluğuma inebiliriz, bi sıkıntı varmış.
• uçakla dünyanın biraz dışına çıksam uçağın penceresinden dünyaya dokunabilirim ,parmağımda adını bilmediğim bir okyanusun icinde devasa şekilde görülür,belki yanlışlıkla okyanusun ortasında yüzen insanları parmağımla ezebilirim .
  
  edit: vr gözlük aldım. hayaldi , gerçek oldu .
• köyde evin penceresinden baktığımda karşıdaki dağın arkasında allahın olduğuna inanmak.