purgatory

• dante'nin araf'ı
  dördüncü manzumesi çok güzel başlar:
  
  "duygularımızdan birine bir zevk veya acı arz oldu mu, ruhumuz bütün varlığı ile duygularımızda toplanır ve adeta öteki duygularımızı hatırlamaz olur. bu ise birden fazla duygu vardır diyenlerin böyle düşünmekle hata ettiklerini gösterir.
  insan, ruhu kuvvetle kendine bağlayan bir şey duydu veya gördü mü, vakit geçer de farkında bile olmaz, çünkü dinleyen hassa başka, ruhu kendine bağlayan hassa yine başkadır. ruh sanki kenetlenmiş gibidir, öteki ise tamamen serbesttir.
  ben o ruhun söylediklerini dinler ve yüzünr takdirle bakarken böyle olduğunu şüphe götürmeyecek şekilde sandım. çünkü bütün o ruhlar hep bir ağızdan bize "işte aradığın şey!" diye haykırdıkları yere geldiğimiz zaman güneş, ben ben farkında olmadan elli derecelik açı boyu yükselmişti. "